Borstkanker

In 2010 is mijn vader overleden, ouders zijn gescheiden toen ik 13 was. Daarna heb ik mijn vader af en toe gezien, ik zat tussen beide ouders in. In 2008 heeft mijn vader het contact met mij weer verbroken.

Ik hoorde via via dat mijn vader overleden was, liep met mijn moeder naar school om zoontje op te halen, moeder kreeg een telefoontje "wist je dat je ex overleden was?" Hij was ook al begraven...
Ik kreeg een brok in mijn keel, tranen sprongen in mijn ogen, mijn moeder deed er lacherig over en ik hield me groot. Pas toen ik weer alleen this was (zoon op school, man weg met werk) ben ik ingestort.

Ik had jarenlang niet gehuild, maar nu kwam het vanuit mijn tenen, ik heb op de grond zitten krijsen tot ik geen lucht meer kreeg (scheidingsconflict) Dit moest echt slijten, ik heb niet eens afscheid kunnen nemen.

In diezelfde periode ging het ook niet goed op de school van zoontje, veel wisselingen, veel stress en ook de wijk werd gerenoveerd, steigers om ons huis, bouwlui in de tuin, spullen werden kapot gemaakt, ik wilde weg (zorg/strijdconflict)

In 2012 zijn we verhuisd, zoontje ging naar een andere school, een warm bad, wij hadden ons droomhuis betrokken en in 2013 kwam daar nog een pup bij, gezinsgeluk compleet.

In Juni 2014 voelde ik 2 bobbeltjes in mijn borst, PANIEK! (linkerborst, partnerkant) Wel direct naar de huisarts, ik kende de biologische wetten nog niet. Ik moest naar het ziekenhuis voor verder onderzoek. Ik weigerde een mammografie (leek me niet gezond en ik had pijn in mijn borst) en werd uitgelachen en gekleineerd door personeel, ook bij de echo en het biopt dat volgden lag ik te huilen van angst (grote naald met verdoving in je borst, hapje uit de knobbel nemen), ik had al ernstige ervaringen met het ziekenhuis en dat maakte dit nog erger (aanval tegen de borst).

De uitslag een week later was goed: niks aan de hand, gewoon bloed, vet en borstweefsel. Pfiew...
Wel had ik inmiddels op internet gezocht naar andere behandelingen voor kanker, want chemotherapie en bestraling zou ik mijn lichaam nooit aandoen, gelukkig bleek dit niet nodig.

Toch werd mijn borst harder en dikker, 2 cup-maten groter. Ook in mijn oksel zat er toen een bult (eigenwaardeconflict m.b.t. het vreemd uitzie en aanvoelen van mijn borst) In maart 2015 ging ik weer naar de mammapoli in het ziekenhuis, weer een echo en biopt (aanval tegen de borst), de volgende dag de uitslag.

Tralala.. "mevrouw u heeft borstkanker" "U heeft vast niet stil gelegen bij het vorige biopt" en "zonder chemo weet ik zeker dat je doodgaat" zijn de zinnen die zo'n weerstand opriepen dat ik zei dat ik eerst naar huis wilde (mocht eigenlijk niet, ze wilde me direct voor een PET scan doorsturen).

Daarna ben ik nooit meer bij een arts geweest. Ik heb thuis 5 dagen als een zombie op de bank gelegen, kon niet eten of drinken en was helemaal van de wereld, had enorme nachtmerries, was als de dood om mijn man en kind achter te moeten laten (doodsangstconflict) Mijn tepel trok toen ook naar binnen. Artsen bleven mij bellen en zelfs de huisarts stond op de stoep, ook kreeg ik een deel van de familie over me heen die het niet vonden kunnen dat ik geen behandeling wilde ("je hebt een kind om voor te zorgen!") Zucht.

Ik kwam in contact met Mies, die als eerste tegen mij zei: "gefeliciteerd je bent in genezing!" Dat voelde zo goed :D Ik heb cursussen gevold bij Mies en Marjolein en zo zijn vele kwartjes gevallen. Ik lees en deel veel van mijn ervaringen. Ik zie nu alle vervolgconflicten en accepteer hoe mijn lichaam hiermee omgaat, de grootste angst is weg, ik vergeet vaak dat ik "borstkanker" heb.

Toch heb ik aardig wat EFT sessies achter de rug en heb ik veel gelezen en meditaties gedaan om mezelf rustig te krijgen en het allemaal te accepteren. Mijn tepel is na een heftige EPI-crisis weer naar buiten gegroeid, al ziet ie er anders uit dan voorheen. Mijn borst is weer dezelfde cupmaat als de anders, al is hij voornamelijk hard van littekenweefsel en zitten er nog bobbeltjes en deuken in, ook in mijn lymfe zitten bobbels (maar die zijn afgerond, groter en sterker dan voorheen).

Energetisch is de boel veel rustiger, af en toe nog een steekje, maar ik leef, ik ben gestopt met dingen die veel energie kostten en ben dingen gaan doen die ik nooit durfde, het was ook een soort wake up call. Makkelijk was het niet, ik heb enorm zware tijden gehad, maar ook heel veel vertrouwen en rust in mijn lichaam gekregen.

Mies:
Aanvulling n.a.v. mijn constatering dat de tepel dus terug was. De laatste keer dat ik haar sprak, was hij nog ingetrokken.

Shirley:
Ik was zelf ook zo gefocust op mijn hele borst dat ik niet doorhad dat de tepel er toch weer was, eerst stond hij schuin naar binnen getrokken, dus hij was niet helemaal wel, maar nu is de hele tepelhof er weer alleen het uiteinde zit nog een beetje schuin naar binnen en het is er hard onder, hij trekt ook niet meer samen bij kou, blijft hetzelfde aanvoelen.

De heftige epi-crisis gehad, een week of 3 terug... Alles leek rustig, maar ik werd ‘s nachts om een uur of 4 wakker met enorme steken in mijn borst, alsof iemand mijn borst met een knuppel in elkaar had geslagen. Het bleef maar steken, ik heb wiet-olie op, zelfs gerookt en paracetamol op, ik werd echt gek vaan de pijn.

Die pijnstilling werkte gewoon helemaal niet (terwijl ik nooit zoveel wiet of paracetamol neem, alleen als iets echt niet te houden is). Op een gegeven moment wist ik niet meer hoe ik moest staan of liggen, ik stond gewoon te springen van de pijn, het hield ook niet op, de steken gingen over in een helse pijn, alsof wanneer je met je vinger tussen de deur komt, maar dan die constante pijn, ik heb echt zitten huilen en schreeuwen.

Mijn man zei dat ik dan beter wiet kon eten, dat schijnt anders aan te komen, dat heb ik gedaan en toen werd het rustiger, uiteindelijk heb ik een dag en een nacht heel veel wiet gegeten en veel geslapen, daarna had ik een enorme bult met vocht bovenin mijn borst, die is later weer weggetrokken.

Mijn borst is nu kleiner, wel uit model, platter en harder, maar energetisch voelt het nu veel rustiger, ik heb nog wel bulten en deuken, ook in mijn hals, maar die vergeet ik steeds en ze zijn ook niet echt zichtbaar (zelfs mijn man had ze niet eens gezien). Voor mezelf heb ik  aangenomen dat het nu 'voorbij' is, het is zoals het is, af en toe heb ik nog een steekje, maar dat stelt niks voor.

Het was even heel heftig, maar het voelt nu zo anders :D