Myra

Op 18 februari zagen we dat ons veulen Myra met olifantsbenen in de wei en kon bijna niet meer lopen, funest voor een paard. 

Biologische Natuurwetten (BN):
Het betekende dat ze een bestaansconflict had. Het had heel wat voeten in de aarde om de oorzaak van dat bestaansconflict te achterhalen en het werd maar langzamerhand duidelijk. Nu, achteraf gezien, is het voor mij zeer helder wat haar lichaam ons toen vertelde: “Ik sta er helemaal alleen voor, niemand helpt me en ik voel me moederziel alleen op de wereld.”

Voorgeschiedenis 

Als jong veulen is ze met haar moeder Vamarilla en met mijn dochter Inger naar Duitsland gegaan, waarvan we verwachtten dat het daar heel goed zou zijn voor allen. Dat viel flink tegen. Mama Vamarilla is broodmager geworden, ondanks de grote hoeveelheden voer, die Inger ze gaf. Ze moet dus veel stress gehad hebben en een intense conflictactieve periode. De sfeer was er dan ook niet goed en er hing veel negativiteit in de lucht. 
Begin september kwamen ze terug en hebben we Vamarilla en Myra op ons eigen landje gezet, wat we in de tussentijd in orde hadden gemaakt. Beiden bloeiden op en herstelden. 

Op 1 november was Myra bijna 7 maanden en werden Vamarilla en Myra gescheiden. Vamarilla ging voor de winter naar stal en Myra ging naar een andere plek in Duitsland om in een kudde jonge dieren op te groeien, een fijne plek waar onze eerdere veulens ook heen gegaan waren. Maar Myra floreerde daar niet, ze kreeg geen vriendje en liep veel alleen rond. Inger had intussen ontdekt dat ze met dieren kan communiceren en ze verbond zich vaak met al haar dieren. Ze bleef een slecht gevoel houden over zowel Myra als haar oudere zusje Lady, die daar ook nog was. Ook Vamarilla deed het niet goed op stal en op 2 januari zijn we Lady en Myra in Duitsland op gaan halen en hebben hen samen met Vamarilla op ons landje gezet. 

Binnen een week zagen we Lady en Vamarilla veranderen en bijkomen, maar Myra bleef er iel, zwak en ziekjes en haar huid zag er slecht uit; ze zat letterlijk en figuurlijk “niet goed in haar vel”. Ook wat betreft haar karakter was ze totaal het oude veulen niet meer wat ze voorheen was. Al eerder had ze hele opgezette achterbenen, maar daarmee kon ze nog wel lopen en het is vanzelf over gegaan.
Inger bleef zich zorgen maken, maar drukte het weg met de gedachte dat het erbij hoorde, dat ze een flinke schok had gehad en dat die nu aan het herstellen was.

Ziekte

Op 18 februari bleek het verre van voorbij te zijn en beseften we dat ze het alleen niet zou redden, ze moest geholpen worden. Al snel ontdekte we de oorzaak van haar bestaansconflict: negatieve energieën en entiteiten! Ze was daar blijkbaar erg gevoelig voor en bleef ze aantrekken. Daardoor was haar energie zo anders dan voorheen, dat mama Vamarilla haar niet meer herkende en niet steunde zoals ze dat vroeger deed. Zusje Lady probeerde het wel, maar zij was nog erg jong, dus in feite stond Myra er nog steeds alleen voor. 
Van een specialist op het gebied van entiteiten en duistere energieën begrepen we, dat het zowel Myra’s les was als die van Inger: naast het communiceren met dieren lagen Ingers talenten ook op dit gebied en nu werd ze gedwongen om ermee aan de slag te gaan.We hebben alle zeilen bijgezet om Myra te helpen, zowel fysiek met ondersteunende supplementen en kruiden als mentaal en energetisch: ik heb de MIR-methode dagelijks toegepast en Inger hield de entiteiten in de gaten.
Ze  was er 24 uur per dag mee bezig, zowel met het controleren van de entiteiten als met het uitpendelen van de middelen die er moesten komen. 

In de ochtend van 19 februari was het even heel penibel: Myra at niet meer en leek het op te geven. Weer gekeken wat ze nu nodig had en waar we dat konden vinden. Gebeld en geregeld en meteen daarna voelde Myra beter aan: ik wordt nu echt geholpen, leek ze te zeggen. Ze ging weer eten en aan het einde van die dag leek ze meer energie te hebben: het ergste was in elk geval voorlopig voorbij. 

20-2 's morgens was een echte verbetering uitgebleven, de situatie was nog min of meer hetzelfde als de dag ervoor: we beseften dat we iets moesten vinden om haar te helpen het vocht uit te drijven en Inger pendelde Solidago van A. Vogel. ‘s Avonds konden we zien dat Myra de goede kant uit begon te gaan en meer energie kreeg. We slaakte een grote zucht van opluchting. 

Langzamerhand ging het steeds een heel klein beetje beter met Myra. Ze bleef zwak, heel mager en moe, maar haar benen werden toch steeds wat dunner: het bestaansconflict loste zich beetje bij beetje op en het vocht werd langzaam maar zeker minder.
4 keer per dag gingen we naar haar toe en kreeg ze haar supplementen en een paar extra maaltijden.
Op onderstaande foto van 3 maart waarin ze een extra maaltijd krijgt terwijl Inger aan het mesten is, is haar rechter been nog behoorlijk dik maar haar linker been is al bijna terug naar normaal.

Op woensdag 14 maart ging Inger Myra eind middag kruiden geven en toen zwalkte ze op haar benen, iets wat ze op 18 en 19 februari ook had gedaan. Inger was geschrokken, maar toch voelde het niet echt verkeerd! 

BN:
Ik dacht meteen aan de crisis van een scheidingsconflict, waarbij een absence of duizeligheid voor kan komen. Inger pendelde dat het inderdaad de crisis was en toen ze zich verbond met Myra, voelde die heel triest, het was alsof het leven te zwaar was... Dat hoort ook bij de crisis: het herbeleven van de inslag of de moeilijke periode, vaak uitvergroot en extra heftig. Hoe bijzonder om dat nu bij een paard mee te mogen maken! 

Als dit inderdaad de crisis was, dan zou het nu snel moeten verbeteren en dat deed het ook: Op 16 maart, 2 dagen later, deed Myra haar eerste drafpasjes en de dag daarna galoppeerde ze mee met haar moeder en zusje. Weer een dag later, op 18 maart, sprintte ze zelfs even met hen beiden door de wei. Haar vacht was ineens dikker en donziger, ze was minder mager en leek groter. 
Ik stond versteld en Inger voelde dat de zwaarte van 2 dagen daarvoor weg was. De crisis was doorleefd, de PCL-B was begonnen en de genezing zette door. 

27 maart, bijna 2 weken na de crisis. 
Hier zie je dat ze haar benen weer gewoon op kan tillen en goed kan lopen

Tijdens haar ziekte ontstonden er overal kale plekken op haar huid, eerst vooral op haar buik, daarna op de binnenkant van haar achterbenen en neus. Er zaten korstjes op de kale plekken, die al na een paar dagen heelden en al snel kwam er ook nieuw haar terug.
Naar mate de PCL-B vorderde, kwamen er steeds meer kale plekken, alvorens er nieuw haar op terug groeide.

7 april

BN:
Kale plekken duiden op een scheidingsconflict: die 2 maanden in Duitsland bij de groep jonge paarden was ze gescheiden van haar moeder, gescheiden van haar veilige wei, gescheiden van ons en haar oude omgeving. En ook de eerste maanden hier bij ons ervoer ze blijkbaar als een scheiding: hoewel ze bij de kudde stond, was niemand er echt voor haar… 

Begin april zagen we ineens dat 3/4 gedeelte van haar manen een witblonde uitgroei had, geen roodbruine zoals normaal bij een voskleurig paard... De eerste 15 cm achter haar oren waren normaal van kleur en helemaal aan het einde werd het ook wat donkerder, maar daartussen zijn de witte haren heel duidelijk zichtbaar. 

BN:
Dit duidt op een bruut scheidingsconflict, een heftige, pijnlijke scheiding, waarbij het pigment in het onderste gedeelte van de opperhuid verdwijnt en het haar wit terug groeit. Paarden bijten elkaar vaak in de manen. Het is een liefkozing maar ook krabben ze elkaar op die manier. Het lichaam van Myra gaf aan dat ze die liefkozing heel erg had gemist.

Vlak na het nemen van de eerste foto’s begonnen haar manen aan de wortel weer rood-bruin terug te groeien: wit haar kan weer kleur krijgen als het conflict helemaal is opgelost, zie mijn website. 

24 april: donkere uitgroei zichtbaar aan de wortel.

Nog steeds zag haar vacht er slecht uit, een teken dat het programma nog niet afgerond was. Maar mentaal ging het veel beter en de band met mama Vamarilla was helemaal hersteld: Vamarilla gaf haar weer het oude “veulen-hinnikje” en kwam tussenbeide als grote broer Kandaro een beetje al te wild werd. Vamarilla was de opvoedster en scheidsrechter van haar kroost, mooi om te zien. 

Deze video is van 6 april: duidelijk op de goede weg. Myra loopt na het rennen direct naar Vamarilla toe; nog even de bescherming opzoeken... 

16 mei 
Myra is enorm aan het groeien, haar "slechte" haar is aan het uitvallen en ze krijgt een mooi egaal en glad velletje ervoor terug. De kale plekken zijn helemaal weg en haar manen zijn aan het uitgroeien, zo'n gek gezicht, die witte streep erin. Ook wordt ze weer "stout", met zoals vroeger: je moet nu echt uitkijken, want als ze geen aandacht krijgt, is ze het daar niet mee eens en dat kan ze wel eens op een hardhandige manier laten blijken! 
Kortom: we hebben ons veulentje van vorig jaar weer terug, alleen een grotere en sterkere versie!

De avondmaaltijd en Inger maakt een foto van de witte uitgroei. 

Op 16 mei had ze ook haar buik nog hele stukken lelijke vacht. De foto rechts is van 28 mei: er zijn nog slechts een paar laatste "varkenshaartjes" over. 

31 mei: 's morgens vroeg, een omgevallen boom, zo interessant!!

Zuri
Toen de entiteiten onder controle waren, werd Zuri heel ziek. Ze is onze poes en opruimer van de krachtige negatieve entiteiten die steeds weer bij Myra terug keerden, zie ook de gesprek met Simone.
Ze zat stilletjes op 1 plek, at niet en vermagerde sterk. Steeds opnieuw vroeg Inger haar of ze kon helpen, maar Zuri wilde niets, geen hulp, geen middeltje ter ondersteuning, alleen met rust gelaten worden. Na 5 dagen begon ze weer belangstelling te tonen voor haar omgeving en werd ze weer de oude.

Hoe belangrijk is het om in dit soort gevallen de biologische natuurwetten te kennen, anders wordt er te snel en te vaak gedokterd en wordt in feite de genezing verstoord.