Kanker, een scheldwoord

Net zag ik op mijn Facebooktijdlijn nog een bericht langskomen dat ik net na de diagnose had geschreven en het verbaasde me best dat ik toen ook al zo vol vertrouwen zat (was na het 1e gesprek met jou waarin je zei dat ik in genezing was):

Kanker, een ziekte, een scheldwoord, maar vooral een woord dat raakt wanneer je ermee te maken hebt. Na de diagnose borstkanker kon ik het woord niet eens uitspreken, wanneer ik het las op de cover van een tijdschrijft, vloog de adrenaline door mijn lichaam.
Alsof de arts me opnieuw vertelde dat ik dood zou gaan.

Twee maanden geleden kreeg ik de diagnose borstkanker, vorig jaar had ik al knobbels in mijn borst gevoelt, maar 2 maanden terug waren die knobbels ballonnen geworden, pijnlijk en het zag er angstaanjagend uit. De hele dag vloog de zin 'er is iets mis met mij' door mijn hoofd, wat een arts na een echo en een biopt bevestigde.

Ik kreeg te horen dat ik vorig jaar niet stil gelegen had tijdens het biopt en dat het daarom destijds een goede uitslag was geweest. (verhard en natuurlijk borstweefsel) Maar ik lag toen verlamd van angst op de behandeltafel, ik had zeker wel stilgelegen.
De diagnose werd verteld in een klein kil kamertje met 3 artsen om me heen, ik voelde me opgejaagd, ingesloten...

Ik riep direct dat ik geen chemo wilde, dat kon ik niet verenigen met mijn gevoel. 'Dan ga ik dood!' riep ik naar de arts. 'Zonder chemo weet ik zeker dat je dood gaat zei de arts terug' Maar iedereen gaat toch dood?
Ik kreeg geen ruimte, geen tijd, geen rust, onmiddelijk werd er een afspraak voor een PETscan geregeld en 2 dagen daarna zou ik de uitslag krijgen en moest ik aan een chemokuur beginnen, want mijn borst moest kleiner worden voordat ze konden opereren.

Alles hier voelde fout. Ik ben naar huis gegaan en heb een brief naar de mammapoli gestuurd, dat ik geen behandeling wenst, dat ik op de hoogte was van de gevolgen en dat ik met rust gelaten wilde worden.
Met rust laten deden ze niet, mijn telefoon stond vol voicemails, er kwamen brienven binnen met geplande afspraken. Maar ik weigerde de PETscan en verdere behandeling...

Uiteindelijk werd het stil, vanuit het ziekenhuis, maar ook in mijn hoofd, in mijn lichaam, in mijn leven. Alles wat ik ervaarde was intenser, ik genoot meer, de angst vloeide weg en ik bedacht me dat ik eigenlijk nog nergens last van had gehad, behalve dat mijn borst pijnlijk en gewollen was, daar kon ik toch best mee leven?

Ik liep hier al een jaar mee rond, ik heb de domtoren vorig jaar beklommen, ik heb gezwommen, ben naar concerten geweest en heb genoten, waarom zou ik hier niet mee doorgaan? Inmiddels is mijn borst gekrompen, er zit nog een zwelling, maar de angst is grotendeels weg. als ik af en toe mijn twijfels heb, luister ik naar een inspirerende lezing op youtube (deepak chopra, louise hay, abraham hicks, anita moorjani) en dan ben ik weer opgeladen.

Ik ben bezig met de Biologische natuurwetten waarbij je leert te vertrouwen dat je lichaam zichzelf kan en wil genezen, een heel andere denkwijze dan de reguliere geneeskunde, dus af en toe is het nog even omschakelen, maar ik voel me keigoed. Ik volg mijn eigen weg, zonder angst...

Tegen iedereen in de groep zou ik willen zeggen, volg je eigen gevoel en mocht je daar niet bij kunnen, neem de tijd, je gaat niet binnen een dag dood, je mag bedenktijd vragen aan artsen, probeer eens even tot rust te komen en kijk wat er naar boven komt, zodra je in de medische mallemolen stapt en alles aanpakt om maar te genezen, doe je dit vaak vanuit angst (ik ken het maar al te goed).

Vertrouwen is het sleutelwoord, net als je eigen grenzen aangeven en de angst loslaten, dat gaat met vallen en opstaan en het is belangrijk om mensen om je heen te hebben die je steunen, net als een arts die jou geen angst aanpraat. Bedenk dat ieder zijn eigen werkwijze heeft en daar waarschijnlijk van overtuigd is, maar past dit bij jou?

Je vind op internet allemaal 'wonderbaarlijke' verhalen over abrikozenpitten, raw food, detoxen, natriumbicarbonaat, kangen water, vegetarisch eten, moerman dieet, meditatie, kurkuma, de helende reis, vitamine B17, E-nummers en straling vermijden, reiki, edelstenen en meer...

Maar het beste wat jou kan helpen is leven in het moment, je bewust zijn dat jij de regisseur bent, ookal voelt dat niet altijd zo, je hebt altijd een keuze. Omring je met liefdevolle mensen en laat reacties over wat wel of niet te doen langs je heen gaan. Jij beslist, laat de angst varen en vertrouw jezelf. Ik wens jullie heel veel moois en nieuwe inzichten toe.

En laten we elkaar niet meer afkraken, om een geplaatste mening of feit, ieder maakt zijn eigen keuzes, vertel jouw ervaring en niet een internet artikel dat zegt dat iets zo werkt, Eigen ervaringen zijn zeer waardevol, hier was die van mij, hopelijk hebben jullie er wat aan...