Vocht vasthouden
Nierverzamelbuisjes, bestaansconflict

Ervaring 1

Na in 2004 een miskraam te hebben gehad was ik in 2005 weer zwanger, doordat ik eerder een miskraam had gehad en ook (sinds mijn 11e) diabetes type 1 heb, kwam ik direct in de medische molen: een internist (voor de diabetes), een gynaecoloog (voor de zwangerschap), een praktijkondersteuner (voor?) en een diëtist (omdat ik vegetariër ben vond men dat nodig).
Elke arts zei iets anders, de een zei dat ik niet mocht sporten, de ander vond het gezond, de een zei dat ik hele lage bloedsuikers moest houden, de ander vond een beetje schommelen niet erg, maar de stress wel, allemaal spraken ze elkaar tegen.   

Ik heb de eerste 6 maanden lopen overgeven, dag en nacht, hield niks binnen, (brokconflict) was een paar keer uitgedroogd en kwam op de afdeling oncologie (huh?) te liggen waar ik geen infuus met vocht kreeg, want thuis zou ik ook zelf moeten drinken. Allemaal strijd en stress.

In de zevende maand was mijn bloeddruk erg hoog en had ik eiwitten in mijn urine, alarm bij regulier, ik mocht niet meer naar huis (wilde graag zelf mijn spulletjes inpakken en thuis afscheid nemen van mijn katjes) en werd direct op een kamer gedumpt.

Ik moest rust houden, er mocht amper iemand langskomen en ik mocht ook niet bellen of internetten, toch kwam er elke 10 min iemand mijn kamer in, een arts, een schoonmaker, iemand voor koffie of thee, een nieuwe verpleegkundige, een stagiaire, ik werd gek, voelde me moederziel-alleen, slecht verzorgd en wilde graag naar huis.   

Ik ging vocht vasthouden, elke dag meer, ik plaste niet meer, nog meer paniek, maar zolang het met de baby goed ging, lieten ze me liggen, ik hield op een gegeven moment 20 kg vocht vast (en lag ook nog eens aan een infuus), mijn benen pasten niet meer op het bed en mijn ogen kreeg ik niet meer open.

Na weer een bloed/urine controle kreeg ik te horen dat ik HELLP syndroom had, wilden ze niets uitleggen en de foldertjes erover waren op. (kort gezegd: je nieren en lever stoppen met werken, je houdt veel vocht vast en hebt een hoge bloeddruk): een spoedkeizersnede dus.   

De ruggenprik werkte niet, dus kreeg ik een volledige narcose. Nadat mijn zoontje was gehaald, stond er nog een ader in mijn buik te spuiten (niet goed gehecht), ik heb toen een bijna-doodervaring gehad. Het vocht zou nu weg moeten trekken maar dat deed het niet. Iedere verpleegkundige had een andere aanpak, inclusief nieuwe medicijnen, ik trok het niet meer en ben het ziekenhuis uit gevlucht.

Pas thuis na een nachtje in mijn eigen bed geslapen te hebben ging ik weer plassen, het vocht liep uit mijn benen en uit de wond van de keizersnede, ik stond in de douche op een handdoek om de boel op te vangen. (ik was weer veilig, vocht vasthouden was biologisch gezien niet meer nodig) Ik kende de 5BN toen nog niet, maar achteraf is zo goed te plaatsen wat er nou eigenlijk gebeurde, waarom het vocht in het ziekenhuis alleen maar erger werd en waarom het zo snel weg trok toen ik thuis was.

Ervaring 2

Tijdens mijn pubertijd was ik depressief, ik werd veel gepest, had een eetprobleem en heb een paar keer een zelfmoordpoging gedaan. Ik had het gevoel nergens bij te horen, thuis werd ik niet begrepen en voelde ik de druk om 'normaal te doen' en de buitenwereld leek tegen mij te zijn. Ik voelde me toen echt moederziel alleen en ging vocht vasthouden.

Toen ik een paar jaar daarna verliefd werd en het voor het eerst wederzijds bleek te zijn, trok het vocht weer weg.

Ervaring 3

Nadat ik de biologische wetten heb leren kennen ben ik met mijn medicatie voor nierfalen gestopt. Ik had een werking van 30% met mijn nieren en een hoge bloeddruk. Ik gebruikte bloeddrukverlagers en nierbeschermers. Moest soms ook een ijzerinfuus of EPO gebruiken omdat bepaalde waardes te laag zouden zijn.
Nu snapte ik de reden van de hoge bloeddruk: ik had een vloeistofconflict, zie hieronder. De afbouw van nefronen in het nierparenchym wordt gecompenseerd door een verhoogde bloeddruk om de productie van de gewenste hoeveelheid urine te garanderen.

Toen ik stopte met de medicatie was ik bang dat mijn nieren achteruit zouden gaan en de dag erna hield ik vocht vast, ik heb er een paar weken mee geworsteld en ben toen tegen mijn lichaam gaan praten dat het misschien even eng was zo zonder medicatie, maar dat het lichaam het ook zelf kon en dat het oké was dat vocht, mijn lichaam moest nog wennen aan dat alles veilig was.

Na een paar weken trok het vocht toch weg.

Ik heb nu een iets hogere bloeddruk, maar geen last en een nierarts heb ik niet meer gezien (omdat die me vast van alles gaat aanpraten)

Vloeistofconflict

Weer wat ontdekt. Ik heb ineens een patroon door, een vloeistofconflict:

• Als kind was ik als de dood voor het zwembad, zwemmen zelf was wel leuk, maar de badmeester was eng (met die haak om je hoofd te ondersteunen)

• Ik was ook altijd doodsbang voor de roosters in het zwembad. Ik was bang dat ik er tegenaan gezogen zou worden, niet meer los zou kunnen komen en zou verdrinken.

• Misschien ben ik in een vorig leven verdronken? Ik vind die zonnestralen die je zo onder water ziet zo mooi. Het geeft me altijd een gevoel dat je na een soort worsteling (vastzitten?) ineens de vredigheid en de rust vind..

• Toen ik mijn diploma's had, ging ik af en toe met mijn vader en mijn tante zwemmen, maar het enige wat ik daar nog van weet was dat ik doodsbang was, ik weet niet wat er tijdens de reis er naartoe, het omkleden etc is gebeurd, alleen nog dat ik jankend half in het water hing en dat mijn benen soort van verlamden, ik wilde echt niet zwemmen, weet daarna alleen nog dat ik na afloop altijd een koek of een rolletje drop in de kantine kreeg. Was echt een trauma, iedere keer.

• Ook was ik altijd bang om door het ijs te zakken, of nog erger, onder het ijs terecht te komen (heeft mijn moeder ook heel vaak gezegd: als je ooit door het ijs zakt, zwem dan naar een donkere plek, daar is een gat waar je naar boven kunt, brrr)

• In een zwembad zat ik ooit met vriendinnen op zo'n mega grote band, toen duwden jongens er er vanaf (het midden in) en zij gingen erop. Ik zat onder de band en doordat de band bewoog, kon er er een tijdje niet onderuit komen, toen raakte ik in paniek..

• Toen wij in Gorinchem (jaren 90) woonden zijn we een keer geëvacueerd, we woonden in een nieuwbouwwijk, die erg laag lag, omringt door een dijk. Er was toen zoveel regen dat de dijk evt. zou kunnen breken. Alle spullen werden op zolder gezet (mijn kamer), de deuren werden door politie afgesloten en de familie werd verdeeld, ik ging met de hond naar mijn oma. Uiteindelijk is er niks gebeurd en mochten we weer veilig naar huis. Heb het niet als trauma beleefd, vond het wel gaaf en spannend en ook leuk dat ik bij mijn oma was en niet naar school hoefde.

• Ik heb heel vaak aan een infuus gehangen.

• Bij mijn zwangerschap kreeg ik een spoedkeizersnede, die ging niet helemaal goed, want terug op mijn kamer stond er nog een ader in mijn buik te spuiten, waardoor ik veel bloed verloor en soort van verdronk in mijn eigen bloed (ook hield ik toen al 20 kg aan vocht vast)

Wow... hoe los je een vloeistofconflict op?

Mies:

Het feit dat je bloeddruk nu nog maar licht verhoogt is, betekent dat je het vloeistofconflict goed naar beneden hebt getransformeerd. Prima, dus!