Bijna-doodervaringen

Mijn 1e bijna-doodervaring had ik toen ik een jaar of 12 was. De nacht ervoor had ik hele lage bloedsuikers gehad (teveel insuline gespoten), ik mocht daarna in mijn moeders bed verslapen. Ik had het benauwd en bleef maar hoesten, ik wilde dat het ophield en ik sloeg heel hard op mijn borstkas, in de hoop dat het hoesten stopte. 

Ik voelde de klap niet, ondanks dat ik het geluid ervan wel heel hard hoorde. Ineens zweefde ik met mijn rug tegen het plafond en zag ik mezelf liggen, ook zag ik mijn ouders die beneden ontbijt aan het maken waren en mijn zusje die op haar kamer speelde. "nu ben ik dood" dacht ik nog. 

Ik voelde me licht en vrij, de druk op mijn borst was weg, ik voelde me totaal niet meer verbonden met het lichaam dat nog op het bed lag, het leek niet eens van mij, het was leeg. Toch viel ik ineens heel hard terug in mijn lichaam. Ik heb er met niemand over gepraat, maar ik had wel het gevoel dat mijn bewustzijn daarna heel erg vergroot was, ik voelde veel meer dingen aan, vooral gevoelens van anderen. 

De 2e bijna- dood-ervaring had ik nadat mijn zoontje met een spoedkeizersnede een maand te vroeg werd geboren. Er was een ader in mijn buik niet gehecht, deze stond nog steeds te spuiten toen ik terug mocht naar mijn ziekenhuiskamer. 

Ik had het koud en noemde dat ook, maar er werd wat gemompeld, ik kreeg een dekentje extra, maar toen kreeg ik het echt ijskoud, alsof er ijs door mijn aderen heentrokken. "ik heb het zooo koud" probeerde ik nog bibberend aan te geven, maar niemand deed iets. 

In de kamer aangekomen werd ik aan de monitor gelegd, mijn bloeddruk was erg laag evenals mijn hartslag. Er werd een snelle echo gemaakt "er zit nog bloed in de baarmoeder" zei de gynaecologe, dat moeten we eruit duwen" 

"Nee" probeerde ik te gillen "je mag niet op mijn buik duwen!" "Toch moet het eruit"zei de gynaecoloog streng. Mijn man moest mijn armen vasthouden, want het kon een beetje pijn gaan doen. 

De gynaecoloog zette haar handen vol op mijn buik en duwde zooo had.. Ik schreeuwde, niet met mijn stem, maar het was alsof mijn ziel schreeuwde, ik hoorde de echo en knalde uit mijn lichaam, zo het universum in. Ik ging niet door een tunnel van licht, ik hing middenin een sterrenstelsel met de mooiste kleuren, het was adembenemend. 

Ik voelde me warm en veilig, omringd door liefde, alsof ik na een koude dag ingepakt was in honderden zachte dekbedden en toch voelde ik mijn lichaam niet, ik voelde me een lichtpuntje, maar wel een die overal tegelijkertijd was. 

Alles waar ik naar keek of waar ik aan dacht werd uitvergroot, een korrel zand in Afrika, ik zag zijn hele leven, hoe het was om heen en weer te waaien, nat te worden, te verbinden met anderen, gebruikt te worden en die zandkorrel was gewoon tevreden, alles was ok. 

Ik keek van een afstand naar de wereld en zag dat iedereen en alles een functie heeft, dat alles verbonden was, het was zo prachtig, alsof het licht aanging. Zo'n gevoel heb je soms misschien wel eens gehad als je mooie beelden van de natuur op deze wereld bekijkt, de immens grote bergen, de watervallen, de verschillende landschappen, dan voel je je zo klein, maar ook zo dankbaar dat je hier bent, dat voelde ik, 1000x uitvergroot. 

Ik bleef er een tijdje hangen, kijkend naar wat ik mooi vond, het voelde als een echt thuis. Toen zag ik mijn moeder op de gang van het ziekenhuis, mijn man die gek leek te worden en mijn zoontje ergens verderop in de couveuse, ik voelde hun pijn niet, ik wist dat ze het hadden, maar het deed me niet veel. Hier was alles zo fijn, ik wilde blijven. 

En toch was er een klein stemmetje wat zei: "ja maar je kunt je man niet alleen met een baby achterlaten, dat kan hij niet aan" Ik voelde me verantwoordelijk en besloot om dan toch maar terug te gaan. Daarna weet ik alleen nog dat ik de sjaal van mijn moeder herkende, de rest zag ik niet, ik bleef ook maar trillen en zeggen dat ik het zooo koud had. 

Inmiddels was ik geopereerd, de ader was gehecht en ik had een flinke bloedtransfusie gehad. 's nachts na wat geslapen te hebben heb ik mijn man nog wakker gebeld: " er is zoooveel meer, er is zoveel liefde, maar niemand heeft het door, maar er is zoveel meer!!!" 

Ik was in de war, het gevoel was nog zo vers, maar ik kon er niks mee, mijn lichaam zat vol vocht, ik was enorm zak, maar ik voelde me in mijn hoofd wel heel krachtig, ik wist zeker dat ik mijn eigen gevoel nu ging volgens, daarom ben ik later ook uit het ziekenhuis gevlucht, dat was mijn gevoel "als ik hier blijf, ga ik zeker dood" en thuis werd ik weer beter. 

Ik ben niet bang voor de dood, maar wel om mijn man, zoon en beestjes achter te laten. Het is na flink wat gesprekken en EFT al een heel stuk minder, het is ok om dood te gaan en voor de achterblijvers is dit ook een groeimoment. 

Wat mij erg hielp was toen ik in een gesprek hoorde dat iedereen dood gat (duh) en dat niemand vaak weet wanneer. Dat het voor de achterblijvers ook een groeimoment is. Dat ik mezelf ook geen diabetes, kanker, depressie, een scheiding van mijn ouders etc. had toegewenst toen ik jong was. Ik wens mijn zoon ook geen dood van zijn moeder toe, maar ik heb het wel allemaal overleefd, zoals mijn zoon het vast ook zal overleven wanneer het mijn tijd is. 

Iedereen heeft verdriet in zijn leven, dat slijt, het gaat misschien nooit weg, maar het maakt je ook wie je bent, zonder al die shit die ik heb meegemaakt was ik nu misschien niet zo sterk om mijn eigen pad te kiezen, dat geeft troost.