Stekende pijnen in de galblaas

Ik was al een tijdje bewust bezig met wat krachtiger de dingen te benoemen naar anderen, helderheid verschaffen. En te blijven staat voor mijn eigen standpunten. Wel zoveel mogelijk in verbinding met de omgeving, maar zeker de verbinding met mijn gevoelens niet verliezen. 

Vele jaren heb ik dit niet kunnen doorzetten. Als ik me al uitte, dan was dit zeker niet vanuit een stevige basis in mijzelf. Ik liet me dan ook snel uit het veld slaan op stukken waar ik nog onzeker over was. Of beter gezegd niet accepteerde dat het oké was, oké in de zin dat ik menselijk was, met menselijke behoeftes, emoties en gevoelens. Of ik me vanuit onvermogen, verwijtend en boos, omdat ik bevestiging zocht bij de ander buiten mijzelf. Maar ook dat ik niet bleef staan omdat de afhankelijkheid van de behoefte nog de overmacht kreeg.

Ik moet ook altijd denken aan de Runaway bride 1999, met Julia Robert en Richard Gere, waarin zij  iedere keer bij een nieuwe partner op weg naar het altaar de benen neemt. Richard die hier een artikel over gaat schrijven, merkt op dat zij bij ieder partner haar ei anders eet en altijd hetzelfde als de partner van dat moment. Hij vraagt dan ook of zij wil onderzoeken hoe zij haar ei het liefste eet.

In de hele ontwikkeling die ik doormaak en waar ik hard aan werk, komt stap voor stap naar voren hoe ik wil leven en wie ik ben. Het waakvlammetje was er nog, maar kan nu beetje voor beetje in kracht en warmte toenemen vanuit mijn persoon. Nu weet ik dat iedereen uniek is en dat dit naast elkaar mag en kan bestaan, maar ook dat ik mag bestaan.

Op een zeker moment had ik een gesprek met een kennis en we hadden een kwestie waar we niet uitkwamen, zij stond daar en ik hier. We constateerden dat we niet tot elkaar wisten te komen, ook prima, laten zijn en accepteren dat het niet werkt en elkaar loslaten. Ik gaf aan dat ik geen oordeel had over haar standpunt, maar het alleen niet met haar eens was. Ze bleef ze haar standpunt verdedigen en verkondigen, omdat ze zich door mij niet gehoord voelde. Ik bleef aangeven dat het voor mij andersom voelde.
Twee dagen later realiseerde ik mij dat ik wel degelijk een oordeel had gehad. Zij verwachte namelijk van mij onvoorwaardelijkheid en daar had ik niet aan voldaan. Als je iets verwacht van mij, wat een voorwaarde is, hoe kan je dan onvoorwaardelijkheid verwachten van de ander, in dit geval mij? Rationeel weet ik dat het er mag zijn en ook dat ik er niet aan hoef te voldoen. Maar het was nog een trigger, ik was niet vrij in mij.
Ik nam me voor haar  te bellen, daar we dit meerdere keren uitgebreid hebben besproken en ik vond het wel zo eerlijk om dit met haar te delen. Ik bel dus en zij stelt dit op prijs, maar legt het vervolgens weer volledig bij mij. Toen ben ik stevig blijven staan. Ik heb erkent dat ik in de energie niet vrij was en ben naar haar, maar heb ook heel duidelijk gemaakt dat ik niet wil en kan voldoen aan haar verwachting, dat ik net als ieder mens ook behoeftes heb en dat mijn tijd en energie net zo goed een waarde hebben. Waarvan zij verwachtte dat ik die onvoorwaardelijk verschafte.

Ik ben vervolgens nog wat boodschappen gaan doen, en was onderweg naar mijn ex schoonvader om op visite te gaan bij het verzorgingstehuis. Daar aangekomen had ik steken in mijn zij aan de achterkant. Aangezien mijn ex schoonvader lag te slapen en ik echt last had en heel moe was, heb ik besloten naar huis te gaan. In de auto voelde ik even bezorgdheid, omdat de pijn totaal uit het niets kwam en op een vreemde plek zat. Maar al snel zat ik in de overgave. Thuis met een vriend gebeld die kan pendelen om te vragen welke organen of lichaamsdelen opspeelden, daar kwam de galblaas uit. Daar ik al een tijdje mijn gal en lever waarnam, toch even in de boeken gedoken van Dr. Hamer en op de site van Mies gekeken. Territoriumergernis, daar had het mee te maken, nou toen viel het muntje, het was na dat gesprek ontstaan, helemaal niet uit het niets. En als je dan kijkt naar de spreekwoorden, het op je lever hebben en gal spuwen…..  Ik dacht eigenlijk altijd dat gal spuwen op een lelijke manier je uiten was, maar nu besef ik dat dit het uiten is vanuit mijn gevoel het er niet mee eens te zijn e.d. Wel met de ik-boodschap, waardoor ik ook de ander in zijn waarde kan laten.

Toch ook even Mies gebeld, gelukkig bevestigde zij wat ik voelde en ondersteunde me door te zeggen er volledig in te gaan, dit heb ik gedaan. Gelijk naar bed gegaan en aanwezig geweest in het pijngebied en het welkom geheten en mijn dankbaarheid geuit (ho’oponopono). Veel gedroomd, allemaal dromen op dit thema, en erg gezweet. De volgende dag was het aanzienlijk minder pijnlijk en na twee dagen waas alles weer rustig en pijnloos.

Het proces gaat verder en ik word steeds helderder in mijzelf en in mijn communicatie naar mezelf en anderen. Sinds kort kan ik voelen wanneer ik bij mezelf wegga, maar belangrijker, ik weet nu wat bij mezelf blijven is en betekent en heb de intrinsieke motivatie gekregen om dit te trainen. Enorm dankbaar ben ik hierover. En omdat ik dit ook echt nog dien te trainen heb ik ook echt de behoefte om veel alleen te zijn. Terwijl dit eerst mijn grootste angst was, waardoor ik ben gaan pleasen!
Work in progress…..

Marjolein