Eigen ervaringen, kleine dingetjes

Naar mate we langer deze denkwijze "leven", worden de ervaringsverhalen mooier en complexer.  Ze worden dan ook pas achteraf, als het echt is opgelost, helemaal duidelijk. Als je er midden in zit, weet je dat er iets speelt, maar kan je daar de vinger niet op leggen.

Onderwerpen:

• Heling van een wondje
• Heling van een centrale eigenwaarde-inbreuk
• Hondenbeet
• Griep op nieuwjaarsdag
• Mazelen na een jarenlange zoektocht. Dit uitgebreide verhaal staart op een aparte pagina. 

Heling van een wondje

Als huisvrouw heb je vaak kleine wondjes, je prikt jezelf, snijdt jezelf, etc. en ik vorm daarop geen uitzondering. Normaal gesproken heb ik een dag of 2 à 3 een pleister nodig om te voorkomen dat het wondje geïnfecteerd raakt voordat het helemaal dicht is. Op een gegeven moment had ik weer zo’n wondje en realiseerde me: “Die bacteriën infecteren mij niet, ze helpen mij juist om het vuil eruit te halen”. Ik besloot om eens te kijken hoe de bacteriën dat nu precies doen. Een tijdje later zag ik een wit bolletje verschijnen en ik dacht: “OK, goed zo, jullie zijn goed bezig”. Daarna heb ik het niet meer gezien. Ik heb niet de tijd gekregen om te volgen wat de bacteriën deden, het wondje was dicht voordat ik er erg in had en wel binnen één dag. Ik stond werkelijk versteld, zo snel was het nog nooit gegaan, zonder pleister, zonder speciale maatregelen, alleen met een positieve houding naar de bacteriën toe.

Heling van een eigenwaarde inbreuk

Sinds ik een tiener ben, heb ik zeer regelmatig last van mijn onderrug. Ik herken de centrale eigenwaarde heel goed en weet ook wat de pijn betekent: dat mijn rug sterker aan het worden is. Toch zit de angst dat het niet vanzelf over gaat diep in mij verankerd.

Toen ik in het voorjaar van 2011 weer eens een keer flink pijn kreeg, alsof een zenuw beklemd zat, heb ik 2 dagen een discussie met mezelf gevoerd: aan de ene kant wist ik dat het de genezingsfase betrof, maar aan de andere kan twijfelde ik of ik dit proces wel helemaal goed had begrepen en of ik het wel helemaal zelf zou kunnen. Met EFT heb ik mijn onderbewustzijn er uiteindelijk van kunnen overtuigen dat het om echt een genezingsfase ging. Om te voorkomen dat ik de genezing zou onderbreken door de pijn weer te ervaren als iets dat “niet goed” is, als “er is iets mis met mijn rug”, besloot ik om mezelf ervan te overtuigen dat ik de pijn zo lang mogelijk vast moest houden. Pijn betekent herstel en de vorming van sterkere botten, een sterkere ruggengraat.

Toen ik die omslag uiteindelijk had gemaakt en bij mezelf merkte dat de pijn me blij maakte in plaats van bezorgd, was de snerpende pijn verdwenen! Wel bleef er een gevoel van zwakte, ik moest rustig bewegen. Bij plotselinge of ondoordachte bewegingen werd ik nog door wat pijn gewaarschuwd: pas op, het is nog niet over en daar luisterde ik naar, ik vermeed die bewegingen. Deze fase heeft een paar weken geduurd en toen was het weg.

Hondenbeet

Laatst werd ik door een hond gebeten. Ik was eerder verbaasd dan geschrokken en voelde niets. Bij het omhoog halen van mijn lange broek gutste het bloed er echter uit en ik zag mijn onderhuid opzwellen: een zeer reëel aanvalsconflict met een instinctieve reactie van mijn lichaam.
Op dat moment dacht ik aan 2 dingen: bloedvergiftiging en rabiës (hondsdolheid). Hoewel ik niet bang was, heb ik voor de zekerheid deze gedachten toch weg geklopt met EFT. Ik heb de wond met dode zeezout zeep schoon gemaakt en verder zoveel mogelijk in de blote lucht laten helen. Er is nog een dag of 3 regelmatig wondvocht uit gekomen, maar het is niet gaan ontsteken en het heeft ook geen moment pijn gedaan. Het verdikking heeft er nog een aantal weken gezeten en trok maar langzaam weg. Ik heb de activiteit van de TBC-bacteriën echter niet gemerkt.

Ik ben wel vaker gebeten door dieren en elk wondje is altijd gaan ontsteken, hoe ik mijn best ook deed om goed te desinfecteren. Dat deze diepe wond dat niet deed, is ongelooflijk. Dat het verder ook helemaal geen pijn heeft gedaan, is eveneens ongelooflijk.

Voor mij was dit het directe bewijs dat angst de grootste boosdoener is. Laat je angst los en de pijn is minimaal. Laat je angst los en duidelijke ontstekingen zijn overbodig. Laat je angst los en de symptomen worden tot een minimum beperkt.

Griep op nieuwjaarsdag

Ik heb regelmatig terugkerende lage rugpijn, dus steeds terugkerende oplossingen van een centrale eigenwaarde inbreuk. Eén van de sporen zijn huishoudelijke klusjes, vooral als ik moe ben of erg druk, irriteer ik me eraan dat die K-klusjes  altijd op mij neer komen en dat niemand zijn handen  ooit uitsteekt (we kunnen zo lekker overdrijven als we kwaad zijn), ik voel me dan net een sloof.... 

Op Oudejaarsdag was het weer eens zo ver... 
Hoewel iedereen vrij was, was het huishoudelijke werk gedurende de dagen daarvoor voornamelijk op mij neer gekomen (in elk geval in mijn beleving) en terwijl ik weer liep te rennen door het huis, schoonmaken, afwassen, tussendoor de was doen, begon ik mij daar behoorlijk aan te ergeren. Mijn man zat te relaxen achter de computer en we zouden 's avonds naar mijn schoonmoeder gaan om oud- en nieuw te vieren. Terwijl ik met de was langs zijn kamer kwam, riep ik: "Kunnen we even kijken hoe laat we vanmiddag weg gaan?" Hij gaf geen antwoord en ik ontplofte haast: "Ik loop hier te rennen en hij neemt niet eens de moeite om te antwoorden", dacht ik bij mezelf. 
In de keuken deed mijn dochter er nog eens een schepje bovenop: "Ga dan even bij hem binnen en vraag het hem"... Nu kookte ik over en viel uit: "Ik doe hier alles en hij zit daar maar achter de computer en dan mag ik óók nog eens rekening houden met zijn gevoelens?" Ik was zo boos.....
Even later kwam hij naar beneden en kreeg de volle laag, hij stond er een beetje beteuterd bij.... 
Enfin, na een paar minuten hebben we het er toch maar over gehad hoe we het die avond zouden doen en ik kalmeerde.

Die avond bij mijn schoonmoeder voelde ik mij ziek worden: moe en koortsig. De volgende dag heb ik in bed gelegen met koorts, pijn in mijn rug en pijn in mijn benen. Het was een echte heling van de eigenwaarde inbreuk, die ik mezelf de vorige dag had aangedaan.
Terwijl ik in bed lag en de vorige dag de revue liet passeren, besefte ik dat ik de leiding moest nemen in het verdelen van de huishoudelijke taken. Ik moest er mee stoppen om met een kwaaie kop en de nodige overbodige herrie te laten merken dat ik baalde, ik moest mijn gezinsleden gewoon vragen om iets te doen als ik dat nodig vond. 
Dat probeer ik nu zo consequent mogelijk te doen en het gaat een stuk beter!