Herseninfarct / Beroerte

Halverwege de middag belde mijn dochter dat het niet goed ging met mijn man. Hij had in zijn broek geplast, keer wazig, reageerde niet echt en liep slecht. Ik was even weg en zou na een half uur weer thuis zijn. 

Zoals de BN vertellen is dit een Epi-crisis en ik wist dat ik hem er doorheen moest helpen. De controle over zijn spieren werd steeds slechter, inclusief zijn blaasspieren (hij liet steeds druppeltjes plas), hij wankelde naar de WC en zocht steun aan de muur of aan mij. Ik was bang dat hij van de trap af zou vallen als hij naar beneden zou gaan, dus heb ik hem opgedragen boven te blijven. Dat deed hij netjes, hij sprak niet, zei hooguit een keer "Ja", maar volgde mijn instructies wel heel goed op.
Hij keek door geloken ogen en was duidelijk afwezig, geen verlies van bewustzijn maar wel een hele duidelijke absence. 

Die avond viel hij bij het naar de WC gaan en kon ik hem niet in mijn eentje overeind krijgen. Samen met mijn dochter is het gelukt om hem weer op bed te krijgen en kon ik hem naar de WC helpen. Dat gaf mij even wat angst: wat als ik hem niet overeind kon krijgen? Dan moesten we toch hulp inroepen... Ik suggereerde dat aan hem, dat ik misschien toch een ziekenhuis zou moeten bellen als dit zo door bleef gaan. Hij reageerde heel stellig: "GEEN ZIEKENHUIS!!".
Dus daarin zaten we in elk geval op dezelfde golflengte en besloot ik zeker deze nacht af te wachten. 

Zo zijn we de nacht doorgekomen: regelmatig stond hij op om te gaan plassen en dan sprong ik ook op om hem naar de WC te helpen. 's Morgens vroeg toen ik naar beneden ging, zei ik hem nog even heel uitdrukkelijk: "Jij blijft boven! Ik wil niet dat je van de trap af valt...". Hij antwoordde: "Ja, dat weet ik zo langzamerhand wel!" En toen wist ik dat hij erdoor was, het ergste was voor bij!

Het duurde nog een dag of 2 voordat hij de controle over zijn spieren weer helemaal terug had, maar hij wist weer wat er was gebeurd, dat ik de WC even na moest kijken of dat hij druppeltjes plas had verloren. Ook belde of appte hij me als er iemand aan de deur stond of als er als hij mij nodig had. 

In minder dan 24 uur had hij het ergste gedeelte van de crisis doorleefd en na 2 dagen was het echt helemaal voorbij. 
Wouw, wat kan het snel gaan als je in vertrouwen blijft en het natuurlijke proces zijn gang laat gaan.

Toen het ergste voorbij was, hebben we ook ontdekt wat er een dag of 10 eerder opgelost was: tijdens een bezoek van zijn broer met zijn vrouw was de oude band met zijn broer(tje) hersteld. Een jaar of 35 geleden was daar door manipulaties van zijn zus en vader een breuk in gekomen. 
Hij had zijn broertje terug en een groot "oud zeer" was opgeruimd!