Ervaringsverhalen

Niets is zo verhelderend als een persoonlijke ervaring

Het bewustzijn leert door te ervaren. Als je de werking van de biologische natuurwetten niet aan den lijve ervaart, blijft het een theorie waar je misschien enthousiast van wordt, maar waarvan je de werkelijke implicaties niet kent of begrijpt.

Alleen de ervaring verrijkt, geeft inzicht en leidt tot wijsheid. 

De verhalen in de onderwerpen van het menu links zijn allen ervaringen van mensen die ik persoonlijk ken.
Hoe meer mensen hun ervaringen delen, hoe duidelijker het wordt hoe de interactie tussen geest en lichaam plaats vindt.

Ik streef er dus naar om zoveel mogelijk ervaringsverhalen op deze site te zetten. 
Heb je zelf een verhaal waarin je de werking van de biologische wetten (GNM, Germaanse geneeskunde) herkent en die je graag met anderen wilt delen, stuur me deze dan toe. 
Hoe meer ervaringsverhalen, hoe beter, dank je wel!

Er staan intussen al heel veel ervaringsverhalen op deze website. Ga met je curser op het kopje "Ervaringsverhalen" staan en je ziet ze allemaal in het uitklapmenu. 
Ook laten mensen berichten achter in het gastenboek. 

Hieronder staan een paar eigen ervaringen beschreven. Tijdens de workshops vertel ik er nog veel meer. 

Eigen ervaringen

Naar mate we langer deze denkwijze "leven", worden de ervaringsverhalen mooier en complexer.  Ze worden dan ook pas achteraf, als het echt is opgelost, helemaal duidelijk. Als je er midden in zit, weet je dat er iets speelt, maar kan je daar de vinger niet op leggen. 

Onderwerpen:

- Heling van een wondje
- Heling van een centrale eigenwaarde-inbreuk
- Hondenbeet
- Griep op nieuwjaarsdag
- Mazelen
- Vamarilla

Heling van een wondje

Als huisvrouw heb je vaak kleine wondjes, je prikt jezelf, snijdt jezelf, etc. en ik vorm daarop geen uitzondering. Normaal gesproken heb ik een dag of 2 à 3 een pleister nodig om te voorkomen dat het wondje geïnfecteerd raakt voordat het helemaal dicht is. Op een gegeven moment had ik weer zo’n wondje en realiseerde me: “Die bacteriën infecteren mij niet, ze helpen mij juist om het vuil eruit te halen”. Ik besloot om eens te kijken hoe de bacteriën dat nu precies doen. Een tijdje later zag ik een wit bolletje verschijnen en ik dacht: “OK, goed zo, jullie zijn goed bezig”. Daarna heb ik het niet meer gezien. Ik heb niet de tijd gekregen om te volgen wat de bacteriën deden, het wondje was dicht voordat ik er erg in had en wel binnen één dag. Ik stond werkelijk versteld, zo snel was het nog nooit gegaan, zonder pleister, zonder speciale maatregelen, alleen met een positieve houding naar de bacteriën toe.

Heling van een eigenwaarde inbreuk

Sinds ik een tiener ben, heb ik zeer regelmatig last van mijn onderrug. Ik herken de centrale eigenwaarde heel goed en weet ook wat de pijn betekent: dat mijn rug sterker aan het worden is. Toch zit de angst dat het niet vanzelf over gaat diep in mij verankerd.

Toen ik in het voorjaar van 2011 weer eens een keer flink pijn kreeg, alsof een zenuw beklemd zat, heb ik 2 dagen een discussie met mezelf gevoerd: aan de ene kant wist ik dat het de genezingsfase betrof, maar aan de andere kan twijfelde ik of ik dit proces wel helemaal goed had begrepen en of ik het wel helemaal zelf zou kunnen. Met EFT heb ik mijn onderbewustzijn er uiteindelijk van kunnen overtuigen dat het om echt een genezingsfase ging. Om te voorkomen dat ik de genezing zou onderbreken door de pijn weer te ervaren als iets dat “niet goed” is, als “er is iets mis met mijn rug”, besloot ik om mezelf ervan te overtuigen dat ik de pijn zo lang mogelijk vast moest houden. Pijn betekent herstel en de vorming van sterkere botten, een sterkere ruggengraat.

Toen ik die omslag uiteindelijk had gemaakt en bij mezelf merkte dat de pijn me blij maakte in plaats van bezorgd, was de snerpende pijn verdwenen! Wel bleef er een gevoel van zwakte, ik moest rustig bewegen. Bij plotselinge of ondoordachte bewegingen werd ik nog door wat pijn gewaarschuwd: pas op, het is nog niet over en daar luisterde ik naar, ik vermeed die bewegingen. Deze fase heeft een paar weken geduurd en toen was het weg.

Hondenbeet

Laatst werd ik door een hond gebeten. Ik was eerder verbaasd dan geschrokken en voelde niets. Bij het omhoog halen van mijn lange broek gutste het bloed er echter uit en ik zag mijn onderhuid opzwellen: een zeer reëel aanvalsconflict met een instinctieve reactie van mijn lichaam.
Op dat moment dacht ik aan 2 dingen: bloedvergiftiging en rabiës (hondsdolheid). Hoewel ik niet bang was, heb ik voor de zekerheid deze gedachten toch weg geklopt met EFT. Ik heb de wond met dode zeezout zeep schoon gemaakt en verder zoveel mogelijk in de blote lucht laten helen. Er is nog een dag of 3 regelmatig wondvocht uit gekomen, maar het is niet gaan ontsteken en het heeft ook geen moment pijn gedaan. Het verdikking heeft er nog een aantal weken gezeten en trok maar langzaam weg. Ik heb de activiteit van de TBC-bacteriën echter niet gemerkt.

Ik ben wel vaker gebeten door dieren en elk wondje is altijd gaan ontsteken, hoe ik mijn best ook deed om goed te desinfecteren. Dat deze diepe wond dat niet deed, is ongelooflijk. Dat het verder ook helemaal geen pijn heeft gedaan, is eveneens ongelooflijk.

Voor mij was dit het directe bewijs dat angst de grootste boosdoener is. Laat je angst los en de pijn is minimaal. Laat je angst los en duidelijke ontstekingen zijn overbodig. Laat je angst los en de symptomen worden tot een minimum beperkt.

Griep op nieuwjaarsdag

Ik heb regelmatig terugkerende lage rugpijn, dus steeds terugkerende oplossingen van een centrale eigenwaarde inbreuk. Eén van de sporen zijn huishoudelijke klusjes, vooral als ik moe ben of erg druk, irriteer ik me eraan dat die K-klusjes  altijd op mij neer komen en dat niemand zijn handen  ooit uitsteekt (we kunnen zo lekker overdrijven als we kwaad zijn), ik voel me dan net een sloof.... 

Op Oudejaarsdag was het weer eens zo ver... 
Hoewel iedereen vrij was, was het huishoudelijke werk gedurende de dagen daarvoor voornamelijk op mij neer gekomen (in elk geval in mijn beleving) en terwijl ik weer liep te rennen door het huis, schoonmaken, afwassen, tussendoor de was doen, begon ik mij daar behoorlijk aan te ergeren. Mijn man zat te relaxen achter de computer en we zouden 's avonds naar mijn schoonmoeder gaan om oud- en nieuw te vieren. Terwijl ik met de was langs zijn kamer kwam, riep ik: "Kunnen we even kijken hoe laat we vanmiddag weg gaan?" Hij gaf geen antwoord en ik ontplofte haast: "Ik loop hier te rennen en hij neemt niet eens de moeite om te antwoorden", dacht ik bij mezelf. 
In de keuken deed mijn dochter er nog eens een schepje bovenop: "Ga dan even bij hem binnen en vraag het hem"... Nu kookte ik over en viel uit: "Ik doe hier alles en hij zit daar maar achter de computer en dan mag ik óók nog eens rekening houden met zijn gevoelens?" Ik was zo boos.....
Even later kwam hij naar beneden en kreeg de volle laag, hij stond er een beetje beteuterd bij.... 
Enfin, na een paar minuten hebben we het er toch maar over gehad hoe we het die avond zouden doen en ik kalmeerde.

Die avond bij mijn schoonmoeder voelde ik mij ziek worden: moe en koortsig. De volgende dag heb ik in bed gelegen met koorts, pijn in mijn rug en pijn in mijn benen. Het was een echte heling van de eigenwaarde inbreuk, die ik mezelf de vorige dag had aangedaan.
Terwijl ik in bed lag en de vorige dag de revue liet passeren, besefte ik dat ik de leiding moest nemen in het verdelen van de huishoudelijke taken. Ik moest er mee stoppen om met een kwaaie kop en de nodige overbodige herrie te laten merken dat ik baalde, ik moest mijn gezinsleden gewoon vragen om iets te doen als ik dat nodig vond. 
Dat probeer ik nu zo consequent mogelijk te doen en het gaat een stuk beter!

Mazelen...

Begin 2013 besefte ik hoe het kwam dat mijn relatie met mijn moeder altijd wat stroef was, er was altijd sprake van enige onbegrip en irritatie van beide kanten. Dit moet op mij als kleine baby overgekomen zijn als een gemis aan contact, want in februari begon deze uitslag, het teken dat ik een scheidingsconflict had opgelost. In de maanden daarvoor was ik erg bezig geweest met mijn moeder en groeide het begrip voor haar, de traumatische ervaringen in haar leven en hoe haar dat gevormd heeft.

Relevante voorgeschiedenis van mijn moeder:
Na het overlijden van mijn vader bleek dat mijn moeder eerder getrouwd was geweest. Dit was mij nooit verteld, het was blijkbaar een zwarte bladzijde in hun leven. Ik heb toen het een en ander nagezocht en het bleek dat haar ex op de grote vaart had gezeten en in iedere stad een andere schat had gehad. Dit moet haar zeer geschokt hebben. Zij was ook degene die in 1938 de echtscheiding had aangevraagd. Toen mijn vader en mijn moeder in 1947 trouwden, mocht de zus van mijn vader niet aanwezig zijn op de bruiloft. Mijn moeder werd door haar nieuwe schoonfamilie blijkbaar gezien als een "gevallen vrouw". Natuurlijk kan haar dit niet onberoerd gelaten hebben, zij (en ook mijn vader) wilde dit het liefst wegmoffelen en doen alsof het niet was gebeurd. 

Relevante voorgeschiedenis van mijn vader:
Mijn vader is geboren in Indonesie en is eind jaren '20 van de vorige eeuw op zijn 12e jaar voor de middelbare school naar Nederland gestuurd. Zijn moeder bracht hem met de boot weg, regelde zijn onderkomen bij een gastouder en keerde terug naar Indonesië. Zo op onnatuurlijke wijze losgerukt te worden van zijn moeder moet voor een jongen van 12 heftig geweest zijn en tekenend voor zijn verdere leven. Ik heb hem eens gevraagd hoe hij dat ervaren heeft en hij antwoordde: "Tja, ik weet het niet, het wàs nu eenmaal zo vroeger...".

Na hun trouwen wilde mijn ouders het liefst 4 kinderen, maar het lukte niet. Toen mijn moeder 40 jaar oud was, werd ze ineens zwanger: ík was in aantocht. Dit was een donderslag bij heldere hemel, mijn moeder dacht dat ze in de overgang was en pas na controle bij de huisarts kwam ze er achter dat ze zwanger was. Toen ik meer ging begrijpen van de biologische natuurwetten, ging ik mij afvragen hoe het kwam dat ze na 10 jaar ineens zwanger werd terwijl het daarvoor niet lukte. Er moet een territoriumconflict gespeeld hebben, een angst om haar partner te verliezen en dat was op een of andere manier opgelost. Ik vroeg me af wat er gebeurd kon zijn en realiseerde me, dat haar zwangerschap was begonnen 3 maanden nadat haar schoonmoeder, mijn Oma Mies, was overleden.
Schoonmoeders worden vaak onbewust beschouwd als concurrenten, zij betekenen immers erg veel voor de man en zijn vrouw kan bang zijn dat hij meer van zijn moeder houdt dan van háár. Gedurende de looptijd van het conflict is de eisprong van de vrouw onregelmatig of soms zelfs geheel afwezig. 
Gezien de geschiedenis van zowel mijn vader als mijn moeder, is een dergelijk scenario niet ondenkbaar. 

Dus na het overlijden van haar schoonmoeder was de concurrent verdwenen, het (onbewuste) conflict loste op, de regelmaat van haar eisprong herstelde zich en zij werd zwanger. Zij was zichzelf van dit conflict totaal niet bewust, ik heb alleen maar goede verhalen over "Oma Mies" gehoord, mijn moeder hield heel veel van haar. Ook hield zij veel van mij en was erg dankbaar voor mijn komst.

Toen ik geboren werd, bleek ik een meisje te zijn en ik werd vernoemd naar mijn Oma: Mies...

Na mijn komst wilden mijn ouders graag nog een kind, alléén is maar alléén en dat vonden ze niks. Maar het wilde wéér niet lukken: ik was een meisje, de naam Mies was terug in het leven van mijn moeder, mijn vader hield natuurlijk erg veel van me en dit alles deed het conflict opnieuw oplaaien.

Jaren geleden heb ik een NEI-sessie gedaan, waar uit kwam dat ik tijdens mijn geboorte een gevoel van haat heb opgepikt van mijn moeder. Ik heb dit toen toegeschreven aan gebeurtenissen in vorige levens, maar nu begrijp ik dat de concurrent terug was en ik was daar de personificatie van. Mijn moeder (weer onbewust!) moet erg bang geweest zijn, ze was dol op mijn vader en moest er niet aan denken dat ze hem zou verliezen net zoals ze haar ex verloren had. Ze hadden ook een heel goed huwelijk, ik ben me nooit bewust geweest van enige strubbelingen, die er natuurlijk wel geweest moeten zijn. 

Nadat ik dit had ingezien en had begrepen hoe mijn moeder onbewust op mijn komst gereageerd moet hebben, begreep ik haar onvermogen om mij alle liefde te geven die zij in zich had en die ik wel voelde, maar niet ten volle kon ervaren. Blijkbaar vergaf ik haar eindelijk en ging in genezing, met de uitslag als gevolg. Ik heb dit niet echt als een emotionele opluchting ervaren, wel was er blijdschap voor dit inzicht: hoe bijzonder zijn de uitwerkingen van de verschillende gebeurtenissen in het leven van een persoon en de mensen die hem of haar dierbaar zijn, hoe bijzonder is het leven... 

Als bewijs dat er al die tijd nog een restant van irritatie en onbegrip aangaande mijn moeder in mij had gezeten en dat dit nu echt was opgelost, kreeg ik de "mazelen", zoals ik de uitslag gekschertsend noemde. Het begon aan de rechterkant op mijn borst en breidde zich langzaam uit over mijn hele romp. Ik heb het met interesse en zonder enige angst gevolgd, hoe geweldig is het lichaam...
Het heeft zeker 6 weken geduurd voordat het helemaal verdwenen was. Het enige wat ik eraan heb gedaan, is een krabbertje in mijn badkamer leggen om zachtjes mijn rug te krabben. Het conflict was opgelost, het contact hersteld, mijn lichaam kon weer gestreeld worden en snakte ernaar, de jeuk gaf dat duidelijk aan!

Vamarilla

Vamarilla is het paard van mijn dochter Inger en toont op onnavolgbare wijze wat er bij haar speelt. Ze heeft dezelfde thema's als Inger en ze versterken elkaar op een hele bijzondere manier. Beiden zijn onzeker en hebben veel bevestiging en vertrouwen nodig van hun omgeving. Bij beiden uit zich dat in regelmatige spier- en gewrichtsklachten: de eigenwaarde inbreuken.
Vamarilla is een paard met uitzonderlijke kwaliteiten en Inger wilde heel graag wedstrijden op hoog niveau met haar rijden. Hoe hoger ze kwam, hoe moeilijker het werd. Inger werd onzekerder en dat sloeg over op het paard. Resultaat: veelvuldige onregelmatigheden en Vamarilla klapte steeds meer dicht op wedstrijden. Inger ging in toenemende mate twijfelen aan zichzelf, waardoor Vamarilla nog verder dicht klapte en de vicieuze cirkel werd sterker en sterker.

Toen Inger een paar jaar geleden besloot te stoppen met wedstrijden, verdwenen de onregelmatigheden bij Vamarilla en ging het een tijd heel goed. Daardoor kreeg Inger er weer zin in en schreef zich in voor een paar wedstrijden. Het leek beter te gaan maar het vertrouwen was niet groot genoeg en de vicieuze cirkel kwam terug: frustratie en grote onzekerheid bij Inger en toenemende onregelmatigheden in het lopen van Vamarilla. 

In maart 2013 zag ze bij een internationaal concours een Australiër die paarden zo traint dat ze het volledige vertrouwen krijgen in hun ruiter en hun omgeving. De resultaten waren verbluffend en Inger wist: "Ik moet leren wat zij kunnen..." Via hun site heeft ze contact met hen gezocht, maar er kwam geen reactie. De onregelmatigheden van Vamarilla werden erger en verdwenen niet meer: ze kwam in een constante hangende genezing: Inger wist de oplossing maar kon hem niet te pakken krijgen, ze kon het dus niet oplossen. Vamarilla liet dit middels de spier- en gewrichtsklachten zien. We wisten vanuit de kennis van de biologische wetten dat er iets speelde, maar we wisten niet precies wát. Aan het geen contact krijgen met de Australiërs dachten we niet...  
Begin september ontmoette Inger hem en zijn collega op een evenement, waar ze een "meet and greet" hielden. Ze heeft hun email adres gekregen en die avond was Vamarilla ziek en at niet. Dat hadden we nog niet mee gemaakt en we vermoedden dat het iets met het krijgen van het email adres te maken had. De volgende dag was het over. 

Eind september zou Inger voor het eerst met Vamarilla naar hen toe gaan maar een paar dagen van te voren was het helemaal "mis": Vamarilla kwam op 3 benen haar box uit, ze kon haar linker achterbeen niet gebruiken. Ik zag een grote bobbel in haar spieren die warm aanvoelde: een spierscheuring, constateerde ik. Het moest een heftige genezing zijn, het vocht in de spier had hem extra verzwakt en waarschijnlijk was hij bij een krachtsinspanning gedurende de nacht, bijvoorbeeld bij het opstaan, afgescheurd. Een bevriende (humane) arts heeft ernaar gekeken en constateerde "zweepslag", wat mijn vermoeden bevestigde. Wij zagen het meteen als een goed teken: blijkbaar was er echt iets echt opgelost.

De eerste keer ging Vamarilla dus niet mee naar de "respons training" (reactietraining), zoals het wordt genoemd maar ging Inger met haar andere paard. Voor zover dat mogelijk was oefende Inger ook met Vamarilla en ondanks dat ze niet veel kon doen vanwege de blessure, kreeg ze al redelijk goede resultaten. Een week of 6 later was Vamarilla hersteld en ging ze mee naar de reactietraining. Ze is nu (half december 2013) helemaal genezen en loopt krachtiger en soepeler dan ik in lange tijd gezien heb. Door deze manier van werken neemt het zelfvertrouwen van Inger toe en Vamarilla is gezond en sterk. De hangende genezing is niet meer nodig want de oplossing is gevonden.

Geweldig hoe dieren je laten zien wat er bij jou speelt! Dankzij de kennis van de biologische wetten kunnen we dit soort dingen plaatsen en kunnen (durven) we het herstelproces ook volledig aan de natuur over (te) laten. 

Heb je vragen of opmerkingen over deze pagina of over een van de ervaringsverhalen, dan kan je via onderstaand formulier contact met me opnemen. Dank je wel.