Hugo

Biologische lessen uit de gesprekken

Bij Hugo is er heel veel van de BN te herkennen: de depressiviteit toen hij als 2,5 jarige bij ons kwam, zijn iele voorkomen (eigenwaarde inbreuken, zich zo klein mogelijk maken), de genezingsfasen met de vele fysieke problemen, die normaal gesproken als “Ziekte van Lyme” wordt gediagnosticeerd. Mijns inziens is Lyme de oplossing van een combinatie van conflicten; de symptomen vertellen je welke thema’s er gespeeld hebben en vaak nog spelen.

Hugo had duidelijke een slecht kosthuis gehad voordat hij  bij ons kwam en we hebben ons vaak afgevraagd wat er toch met hem gebeurd kon zijn. Gelukkig gaven de biologische wetten ons veel inzichten in zijn gemoedstoestand én in de fysieke gevolgen daarvan, waardoor we er toch op een voor hem zo goed mogelijke manier mee om konden geen. 

Ook in de gesprekken komen heel veel aspecten naar voren, vooral ook wat betreft de implicaties, de consequenties van de BN. Hugo geeft ons de ene waardevolle les na de andere, wat een wijsheid heeft dat paard!

• De Ca-fase is de denkfase (voor de mens), de PCL-fase (genezingsfase) is de voel-fase.
  Merk op dat Hugo zijn lichaam letterlijk niet voelt als hij stress heeft!
  Het is voor hem een heel proces geweest om contact te krijgen met zijn lijf en dat is nog steeds gaande. 
• "Ik moet vooral veel tijd krijgen, mijn lijf kan heel veel zelf maar het moet tussendoor wel de kans hebben om te resetten, in te dalen en dat alle informatie een plek krijgt in mijn hoofd en lijf." Helemaal BN... 
• "Ik weet, ergens diep van binnen, dat dit mijn genezing is, en de reden dat ik zal overleven."
  Wouw!
• "Elke druk in wat voor vorm dan ook stagneert mijn ontwikkeling. Mijn lichaam en geest gaan dan automatisch in de overlevingsmodus, bij druk. Dit kan mentale druk zijn, zelfs van een behandelaar die te veel wil. Vertrouwen en los laten, daar gaat dit over."
  Wederom wouw!!
• "Ik denk niet na over mijn verleden. Het heeft wel invloed, maar ik denk er niet telkens aan terug. Dat is een valkuil. Als je terugdenkt haal je het weer naar je toe." 
  Graven, willen weten; een grote valkuil voor de mens!
• "Ik heb het hier goed, maar het zit in mijn lijf, deze emoties, zegt Hugo." 
  Dat geldt ook voor ons mensen: het zit in ons lijf, het lijf doet, het lijf reageert en regeert. We denken dat ons verstand bepalend is, maar als je de BN echt goed gaan begrijpen, dan besef je dat niets minder waar is.
  Ik heb een prachtig voorbeeld hiervan aan het einde van de workshop "Bio-logica van Gedrag en karakter".

Eerste gesprek, 14 juni 2016

In april is Inger van Hugo afgevallen en heeft ze haar heup gebroken Deze ervaring heeft ertoe geleid dat ze zich bij het rijden nooit echt helemaal veilig op hem is gaan voelen, wat uiteraard ook zijn weerslag had op hem. Ze kon soms wel van hem genieten, maar later kwam die angst dan toch weer terug. 
Verder had hij ook niet de  kwaliteiten voor de dressuur die Inger zoekt, dus op een gegeven moment zou hij toch verkocht moeten worden en daarvoor werd hij opgeleid. 

De aanleiding voor de aanvraag van dit gesprek was om meer inzicht te krijgen  in Hugo en in zijn mentale en fysieke problemen. We hoopten op extra handvatten, zodat we nog beter op hem in zouden kunnen spelen.

Aanvraag

Dier: paard
Naam: Hugo, 4 jaar, ruin
Vraag aan Hugo: Wat vind je nu van de training? Hoe wil je dat we het aanpakken? Wat is goed voor jou en voor Inger?Uitleg: We willen jou graag sterker maken zodat je lekker in je vel komt te zitten en het mooie en goede dressuurpaard wordt wat in je zit. Je doet het geweldig, je bent echt een heel mooi en goed paard en als we iets doen wat je niet goed kunt volhouden, wil dat niet zeggen dat je niet goed genoeg bent. Wij gaan dan gewoon wat te snel omdat we verkeerd ingeschat hebben wat je aankon of omdat Inger iets te enthousiast is geworden omdat je het zo goed deed. Jij bent dus geweldig en je doet niets verkeerd, ook al lukt het soms niet. Daar mag je op vertrouwen!

Hij is heel veel bijgekomen en is de laatste maanden fors gegroeid en Inger is hem een beetje gaat trainen. Hij doet het prima, maar soms bolt hij zich even op zoals hij deed toen hij Inger eraf heeft gegooid en hij lijkt soms even terug te vallen is zijn oude lamlendigheid/depressiviteit. Misschien hebben we dan wat teveel gedaan??
Inger heeft nu wel plezier in hem, maar op z’n moment komt de val in haar herinnering terug en wordt ze toch wat angstig. Verder willen we niet te snel gaan voor hem, we realiseren ons dat hij van heel ver gekomen is en er nog steeds niet is, ook al doet hij het goed, is i.h.a. vrolijk en doet alles voor een waardering en een klokje op zijn hals. 

Het gesprek 

Hieronder volgt het verslag van mijn contact met Hugo.

Ik maak contact met Hugo, vertel wie ik ben en leg uit dat ik namens Mies en Inger kom als vertaler.
Hij is er direct en zoekt toenadering. Hij is weer even een klein veulen en moet heel erg huilen. Hij voelde zich toen alleen, zwak en vooral eenzaam.
Ik heb het hier goed, maar het zit in mijn lijf, deze emoties, zegt Hugo.
Fysiek en emotioneel. Hij laat ze eruit en ik blijf er rustig bij, zonder iets te doen. In golven ontlaadt hij. 
Dan komt er een rust en begint hij te praten. Zachte stem is hoe ik hem hoor. Gentleman en dankbaar voor kleine dingen. Volop aan het groeien en leren.
Ik geef hem door wat jullie schreven over hoe goed hij het doet. 

Hugo: hoe mensen mij nu zien, daar moet ik aan wennen. 
Ik heb soms nog wat wantrouwen omdat ik het gewoonweg niet gewend was om zo benaderd te worden, het overvalt me dan een beetje.
Ze zijn zo vriendelijk en liefdevol richting mij en de dieren.
Ik heb mijn lichaam heel lang niet goed gevoeld, het was ver weg. Nu ik het steeds meer voel, komen daar ook emoties bij kijken. Er komt wat los.
Ik heb vooral veel tijd nodig, mijn lijf kan heel veel zelf, maar het moet tussendoor wel de kans hebben om te resetten, in te dalen en dat alle informatie een plek krijgt in mijn hoofd en lijf.
Ik weet, ergens diep van binnen, dat dit mijn genezing is, en de reden dat ik zal overleven. Maar het moet beetje bij beetje. Alles ineens kan niet. Er zullen nog wel wat hobbeltjes komen, pieken en dalen. Dit is mijn levensreis, ik heb er het volle vertrouwen in. 

Ik ben blij met de juiste mensen te zijn. Ik houd van ze voor zover ik dat kan, ik ben dit nog aan het ontwikkelen, ik groei hier in. Mijn hartgebied kan nog telkens een stukje meer open en ik ga meer liefde voelen.
Ik heb niet geleerd om mensen zo te zien toen ik jong was. 
Dus die andere overtuiging, dat mensenwezens verder van je af zijn, die zit er nog steeds ergens in mij. 
De echte verbinding kan ik nog niet helemaal aangaan, ik ben in ontwikkeling hierin. En weer heeft dit tijd nodig.

Ik wil graag aan mijn mensen doorgeven dat als ze geduld hebben en een hobbeltje zien voor wat het is, het goed zal komen. Elke druk in wat voor vorm dan ook stagneert mijn ontwikkeling. Mijn lichaam en geest gaan dan automatisch in de overlevingsmodus, bij druk. Dit kan mentale druk zijn, zelfs van een behandelaar die te veel wil. Vertrouwen en los laten, daar gaat dit over.
Een behandeling is ook maar een duwtje in de goeie richting, mijn systeem moet het verder zelf doen en daar kan een mens niets aan bespoedigen, ook al willen ze nog zo graag.
Dit zijn lessen, voor mij en mijn mensen, in rust, kalmte bewaren, alle verwachtingen en doelen opzij zetten en vooral los laten. Maar mensen willen toch veel, ook al is het met de beste bedoelingen. Elke druk verlamt mij, letterlijk en figuurlijk.
De lyme kon toeslaan omdat ik totaal geen goed zelfbewustzijn had. 
Ik heb jaren in de overlevingsstand gestaan, met alle stress van dien. Verdoofd. 
Het werd uiterlijk zichtbaar hoe het binnenin mijn geest ook was, aangetast, verschrompeld, niet in bloei, weinig activiteit. Later kon ik pas ontwaken en daar ben ik nu nog steeds mee bezig. 

Het kan nog wel wat jaren duren voordat ik er boven op ben en helemaal mijn sterke zelf ben. Dat vertrouwen heb ik nodig. Wat mijn mensen hierover denken heeft rechtstreeks invloed op mij. De energie van hun gedachten raakt me. Ik wil graag als sterk paard gezien worden, die alleen nog niet tot volle ontplooiing is gekomen.

Ik denk niet na over mijn verleden. Het heeft wel invloed, maar ik denk er niet telkens aan terug. Dat is een valkuil. Als je terugdenkt haal je het weer naar je toe. Dit kan via mensen ook gebeuren. Elke keer dat mijn verhaal verteld wordt, over vroeger, dan ben ik daar weer even. En komt de medelijdende energie van mensen hard binnen, en sabelt me neer (bij wijze van/symbolisch gezien). Het is de ultieme uitdaging om positief te denken en juist niet te veel willen creëren met het denken maar het te laten zijn, los te laten, rust daarin vinden, in het niet weten hoe nu verder. Het gaat vanzelf verder, daar hoeven we niets voor te doen. Zolang ik adem en leef ontwikkel ik me, ook zonder toedoen van derden/ interventies/ behandelingen enz.

Voor mij is het al training als ik gewoon bij mensen in de buurt ben en we contact maken. Ook vind ik het fijn als mijn lichaam aangeraakt wordt. Gestimuleerd, tijdens poetsen maar ook graag met handen er even op. Hoeft maar kort, ik ben aan het inhalen en leer nog heel veel. Ik heb een tijdje ‘on hold’ gestaan in mijn leven en toen niets geleerd, me niet ontwikkeld. Dat gebeurt nu alsnog. Daardoor ben ik soms kleuter, soms veulen, soms puber, alles door elkaar.

Hugo: wat ik leuk vind om te doen is Inger dichtbij me voelen met al haar aandacht. Ik geniet daarvan. In alle rust en kalmte, als we stappen bijvoorbeeld. Zodra ik meer actie maak (draf/ galop) heb ik al mijn aandacht nodig om te coördineren. Omdat ik mijn lijf lang niet goed gevoeld heb moet dit allemaal nog ontwikkeld. Ik heb ook echt behoefte aan spelen, zo ontdek ik ook mezelf weer. De druk, ook met rijden, kan ik moeilijk handelen. Ik moet hier echt aan wennen.

We hebben al best veel gedaan samen, maar het is nog niet helemaal eigen gemaakt, niet bevestigd. Soms lijkt het heel wat als we rondrijden, maar terwijl je me ziet lopen ben ik er soms niet helemaal bij omdat het wel veel dingen ineens zijn voor me. Ik ben aan het leren om te leren.
Ik weet dat ik bij de juiste mensen ben hiervoor. Het moest zo zijn en ze hebben geluisterd. Fijn is dat.
Mijn restjes spanning zitten nog in mijn lijf en kunnen op momenten getriggerd worden door iets anders. Dan is het me allemaal net te veel, te veel prikkels. In mijn lichaam maar ook in mijn hersenen. Soms is de training dan wat veel. 

Ik heb wel afwisseling nodig om ook andere delen te ontwikkelen (grondwerk/ werk aan de hand/ balkjes/ achterwaarts, zijwaarts, stapje opzij; hier wordt Hugo heel moe van mentaal en is uitstekend voor zijn coördinatie en lichaamsgevoel. Dus zonder rijden/ ruiter).

Lichaamscheck, geen diagnose maar een doorgeven van wat het paard voelt en wil doorgeven op dit moment:
Rechterkant lichaam heel aanwezig in zijn geheel, linkerkant licht en minder voelbaar.
Zwakte in zijn lichaam is voelbaar, diverse kleine pijntjes en ongemakken daardoor, zeker nog niet op volle krachten, duurt nog wel 2 tot 3 jaar is wat ik doorkrijg.
Snel moe. (ook lichamelijk groeien kost veel energie) 
Snel hoofdpijn.
Levergebied steekt licht pijnlijk.
Veel speekselaanmaak in zijn mond telkens, veel slikken.
Linkerknie gevoelig.
Linkerheupgebied straalt pijnlijk uit naar alle kanten. Later wordt dit ook meer rechts in het bekken; hij wisselt af waar hij het meeste gewicht op neemt en als die kant gevoelig wordt wisselt hij.
Linkerkant penisgebied gevoelig. Kan het castratielitteken zijn, maar het zit vooral links vanuit het paard zelf gevoeld.
Achterhand vanuit bovenin voelt zwak, geen sterke verbindingen inwendig. Is in ontwikkeling. Gevoelige steken af en toe door de hele achterhand/ook lage ruggebied.
Rechterneusgat gevoelig, gaat naar binnen toe de gevoeligheid.
Als hij rijdt is het moeilijk voor hem om de balans te houden, heeft snel het gevoel dat hij wiebelt of omvalt, en daar is hij veel mee bezig/ in beslag genomen. Dan leert hij niet veel, kan niet op dat moment omdat hij alle zeilen al bij zet om overeind te blijven.

Ik krijg het gevoel over ‘de val’ dat het wat veel prikkels vooraf waren, opgehoopt en ineens even tot uiting. Hij was zich niet bewust van het gevaar voor de mens en reageerde heel instinctief. 
Het had zeker niets met Inger te maken, meer een lichamelijke en geestelijke reactie. Zwakte in het lijf en misschien wat pijnscheuten vanuit de achterhand naar de rug toe.
Ik denk dat door rustig blijven doortrainen met telkens een rustdag ertussen het mooi gestaag zal gaan. En vooral genieten samen van kleine dingen, van meer gevoel voor elkaar en samenzijn. Dan komt de rest wel mee. 
Jullie doen het al heel zorgvuldig volgens Hugo.

Hugo krijgt een Touch of Matrix behandeling met zijn toestemming.
Er wordt gewerkt op alle punten van de lichaamscheck.
Oude spanningen en stress eruit. Alle goede informatie en energie die nodig is stroomt in zijn systeem. Dit werkt gewoon door zolang nodig is, zijn lijf doet dit zelf. 
Hugo heeft even een paar dagen rust nodig, zo lijkt het, om het uit te laten werken. Ik zie hem ook even bokkend rondgaan, misschien ontlaadt hij nog wat op die manier. (even niet rijden maar beter longe of vrij even laten rennen).

Ik bedank Hugo en we nemen afscheid.

Mies en Inger, bedankt voor het vertrouwen en een goeie tijd samen met Hugo.

Hartelijke groet, Symone Ottevangers

Tweede gesprek, 2 mei 2017

De aanleiding voor dit gesprek was de verkoop van Hugo. Inger had hem alles geleerd wat zij hem on leren, het was tijd voor beiden om door te gaan met het leven. 
Op het moment van dit gesprek was hij al een aantal weken bij zijn nieuwe eigenaar. 

Aanvraag

Ruin, 5 jaar
Hugo is op 7 april opgehaald door Fabian en is naar Soest verhuisd. Hij heeft nu dus een nieuwe baan.
Het is nog een tussenstation. Gebleken is dat hij nog niet klaar is voor een wat onervaren ruiter. Hij raakt nog erg van slag als die onhandige dingen doet en dus waren we heel blij met Fabian. Hij is een ervaren ruiter en zal niet achter het zadel gaan zitten als Hugo een stapje naar voren doet!

Onze boodschap voor Hugo: 
Ter afsluiting van je verblijf bij ons willen we nog graag dit gesprek met jou voeren. 
Je moet nog meer meemaken en ervaring opdoen. Fabian gaat je verder opleiden en dat gebeurt voornamelijk in het bos. Je woont nu op zijn manege en als je eraan toe bent, zal een gevorderde manegeruiter een keer een proefje op je mogen rijden. Wij zien dit als een hele goede ervaring voor je en een tussenstap voor een definitief tehuis. Inger bleef gespannen vanwege haar val van jou en haar gebroken heup en daardoor zag zij er steeds tegenop om op je te stappen. Dat was niet jou schuld, het zat in haar lijf! 
Het afscheid van jou ging ons allebei aan het hart en we hopen dat je het naar zijn zin hebt op je nieuwe plekje. We hebben ervan genoten om je op te zien knappen en we wensen je een heef fijn en gelukkig leven toe. Je bent een bloedmooi paard geworden en de manegeklanten zullen weg van je zijn! Er zal uiteindelijk ongetwijfeld iemand zijn die bij je past en die je graag een fijn tehuis zal willen bieden. Dank je wel dat je 2 jaar lang een deel van ons leven was. 

Onze vraag aan hem: 
Hoe ervaar je jezelf nu? Is het contact met je lichaam al volledig hersteld? Hoe gaat het nu met je op je nieuwe plek? Hoe ervaar je de trainingen met Fabian en kan je lijf het aan? Is het bij ons daarvoor voldoende hersteld? 
Hoe heb je de tijd bij ons ervaren? Is er nog iets dat we voor je kunnen doen of wil je ons nog iets laten weten? Heb je een boodschap voor ons die ons in de toekomst kan dienen?

Het gesprek

Ik maak contact met Hugo, leg uit wie ik ben en dat ik namens jullie kom. Hij komt er heel snel aan, voelt iets vertrouwds en helemaal als ik jullie namen noem is hij er als de kippen bij.
Hij voelt zich nu nog niet op zijn gemak en ik stel hem gerust dat de factor Tijd hierin veel goeds gaat doen. Gewoon rustig blijven ademhalen, zeg ik. 
En ik begin gelijk met hem uit te leggen wat jullie over zijn nieuwe plek vertellen.

Hij vraagt tussendoor: heb ik het niet goed gedaan? 
Ik stel weer gerust dat hij het hartstikke goed heeft gedaan en nog goed doet; dat dit alles ook een leertraject is.
Ik leg uit dat het een tussenstation is en er daarna een goed passend baasje komt waarschijnlijk.

Hugo zegt zelf al: ik leer hier veel.
Hij heeft wat moeite met schakelen/aanpassen in een situatie en door veranderingen leert hij hier over en kan er steeds beter mee om gaan. Hij zegt dat hij wel heel blij is met de andere paarden om hem heen die rustig zijn en doorgewinterd overkomen. Dat geeft hem een veilig gevoel. Ze vinden me speciaal, de mensen, zegt hij. En dat vind ik wel heel leuk, ik voel me dan ook heel speciaal. Dat heb ik nodig, het vertrouwen en goede energie van de ruiter, de mensen om me heen. Dan bloei ik op en durf ik meer.

Hugo’s boodschap:
Ik wil Mies en Inger bedanken voor alles wat ze gedaan hebben voor me, met mijn welzijn vooropgesteld. Ik heb dat gevoeld en ik ben dankbaar daarvoor. Ik verheug me er ook wel op om straks een eigen mens te hebben die mij ook speciaal vind. Ik heb wel veel energie en daar moet diegenen mee om kunnen gaan. 
Tot nu toe heb ik goeie grenzen ervaren maar als iemand me de vrijheid geeft kan ik wel eens gaan kijken wat er allemaal kan of juist niet hoeft. Maar dat zie ik ook als een ontwikkelingsfase, voor mij en voor de amazone. 

Het lijkt toch een vrouw te zijn die gaat komen voor hem. Er komt een verdere kijk in de toekomst want Hugo verteld verder. Er gaat eerst iemand voor me komen die mij vooral heel mooi en gevoelig en bijzonder vind, maar haar rijkunsten zijn niet voldoende voor mij. Toch wil ze mij hebben. Maar het zal niet goed gaan, het zal een teleurstelling worden. 
Daarna komt er een betere match. Ik hoop dat het allemaal goed gaat en dat ik niet in de handel beland. 
Ik heb dan namelijk inmiddels wat dingetjes aangeleerd die niet handig zijn voor mensen/ruiters. En daardoor lijk ik moeilijker dan ik ben. 
Misschien kan hier al rekening mee gehouden worden, als het lukt. Dat ik dan niet naar die persoon ga die veel geld bied en bemiddeld is maar niet over goede rijvaardigheid beschikt, al denkt en vind zij zelf van wel.
Ik zou het erg vinden om los gelaten te worden, daar bedoel ik mee zonder goede zorg en een vast baasje. 

Ik geef jullie woorden door:
“Het afscheid van jou ging ons allebei aan het hart en we hopen dat je het naar zijn zin hebt op je nieuwe plekje. We hebben ervan genoten om je op te zien knappen en we wensen je een heef fijn en gelukkig leven toe. Je bent een bloedmooi paard geworden en de manegeklanten zullen weg van je zijn! Er zal uiteindelijk ongetwijfeld iemand zijn die bij je past en die je graag een fijn tehuis zal willen bieden. Dank je wel dat je 2 jaar lang een deel van ons leven was. “

Hugo hoort het aan en is geraakt. Hij mist jullie en zijn veilige omgeving wel. Maar dat gaat wel wennen, dat weet hij ook. Hij komt over als een paard voor 1 persoon, hij kan niet zo goed met wisselingen omgaan (maar dit kan ontwikkeld worden natuurlijk).
Soms slaat de spanning iets naar binnen en komt er tijdens het rijden weer uit in voorwaartse drang en dat heeft hij dan ook nodig om even te ontladen, lekker voorwaarts. Als ruiters angstig worden en hem tegenhouden, teveel terug rijden, dan kan hij juist meer op ‘ontploffen’ komen, hij kropt het op inwendig, zo laat hij voelen. Tijdens stress helpt het hem te mogen bewegen, zodat het kan afvloeien. In het bos klinkt geweldig, met een ruiter die durft.
Hugo laat me zien dat hij dan zijn ogen uitkijkt wat er allemaal is om hem heen. Hij voelt zich gesteund door de ruiter die er nu op rijdt, die is niet bang en neemt Hugo mee met zijn lef.

Contact met lijf is op dit moment minimaal door de stress, maar dit wordt met de tijd weer beter. Over een poosje kan Hugo ineens heel moe aanvoelen, dan komt hij eigenlijk pas echt tot rust. Nu zit hij nog in de adrenaline stand. Dan even rustig aan zodat hij kan bijtanken en het herkennen wat er gebeurt. Hij is niet ziek maar is aan het bijtanken omdat hij dan pas voelt dat hij zo moe is.

Hij houdt zijn adem wat in op dit moment en is iets verkrampt in zijn lijf. Hij moet ook nog wennen aan het andere eten. Hij is snel afgeleid op dit moment, door alles wat er om hem heen gebeurt. Inwendige stress, maar dat is logisch.

Zijn nek en schouders en hals zijn wat gespannen, zijn achterhand voelt hij haast niet op dit moment.
Healing helpt, dus daar gaan we mee verder, meer verbinding met zijn lijf, oude spanning en stress verwijderd, vertrouwen en mentale kracht erin. Meredianen, chakra’s, aura optimaal. De energie stroomt nog dagenlang door en doet zijn werk.

Ik bedank Hugo en we nemen afscheid.

Mies en Inger, bedankt voor het vertrouwen en bedankt namens Hugo, hij vond het erg fijn en voelt zich door jullie gesteund door dit contact. Heel mooi.

Hartelijke groet, Symone Ottevangers