Eierstokkanker en borstkanker

Dit is het indrukwekkende verhaal van T. over haar gehele proces, tot en met de op haar voorwaarden uitgevoerde operatie, waarbij een voetbalgrote eierstokcyste werd verwijderd.

Hoe overleef ik en hoe leef ik in en vanuit vertrouwen?

Recentelijk ben ik geopereerd. Waaraan en waarom?
Laat ik bij hét begin beginnen. In 2007 woonde ik op Hawaii. Mijn meest geliefde plek op aarde. Een plaats waar ik mij vanaf het allereerste begin ( ik spreek dan over mei 2005) enorm thuis heb gevoeld. Ik wist destijds dat ik hoe dan ook terug wilde en mij definitief wilde vestigen op Hawaii. Iets wat mij uiteindelijk is gelukt, nadat ik letterlijk en figuurlijk alles in mijn leven had losgelaten. Alles wat ik nog had paste in twee koffers en zo vertrok ik, mijn grote avontuur tegemoet.

Helaas was ik in het voorjaar van 2007 genoodzaakt Hawaii te verlaten en werd ik uiteindelijk gedeporteerd naar Europa. Dat hakte er in. Ik voelde mij verloren en had een intens verdriet. Een aantal dagen heb ik liggen huilen op een hotelkamer in Amsterdam, omdat ik niet wist waar naar toe te gaan, ik voelde me nergens thuis. En daar waar ik mij wel thuis voelde mocht ik niet zijn.

Na een innerlijke strijd van een aantal maanden heb ik me overgegeven aan de omstandigheden en vanaf dat moment begon het weer te stromen in mijn leven. Kort erna kwam ik mijn huidige man tegen en nog altijd zijn we heel gelukkig samen, werken samen, kortom, we delen intens ons leven.

Met regelmatige tussenpozen reisde ik terug naar Hawaii, gewoon om daar een tijdje te zijn, de energie weer voelen, vrienden treffen. Kortom: opladen. In 12/2012 reisden wij weer samen naar Hawaii. We zouden daar 12/12/2012 en 21/12/2012 vieren. De voorbereidingen van deze reis verliepen al beduidend anders als voorheen en toen ik er was, voelde het alsof ik aan het afscheid nemen was, klaar om nu echt alles los te laten.

Ondertussen voelde ik dat er in mijn buik iets aan het groeien was. Ik voelde mijn rechter eierstok en geleidelijk begon de omvang van mijn buik toe te nemen. In eerste instantie schonk ik er niet zoveel aandacht aan, immers, wel meer vrouwen in de overgang krijgen een buik. Totdat ik wist dat het meer was als alleen maar een vollere overgangsbuik. Mijn buik was hard, bleef overeind staan ook als ik op mijn rug lag.

Ik ben zelf al jaren Natuurgeneeskundig therapeut en weet als zodanig dat alles wat er in het lichaam gebeurd een verhaal heeft. Ons lichaam liegt niet, het is echter een groot intelligent instrument wat met ons wil communiceren en het is de uitnodiging aan onszelf om te luisteren. Dus ook ik ben begonnen met luisteren en gaandeweg en mede dankzij de ondersteuning van vele lieve collega's begon ik meer en meer te ontdekken over mijn buik. Ik begon mijn lijf te reinigen, ik begon mijn grenzen beter te stellen, ik deelde sneller mijn zorgen en/of frustraties, mijn voedingspatroon veranderde weer eens en bovenal bleef ik vertrouwen op adviezen van gene zijde, die ik steeds en steeds weer hoorde. En wat ik vooral deed, was voorlopig niet naar het ziekenhuis gaan en alleen spreken met degenen, waarvan ik het gevoel had dat zij mij begrepen en respecteerden.

En zo ben ik door een proces van vier jaar gegaan. Een periode waarin ik opnieuw heel veel over mijzelf heb geleerd. En toen ik eindelijk klaar was met het oplichten van elk hoekje van mijn vloerkleed, alles maar dan ook alles had doorgelicht, doorleefd en losgelaten, toen wist ik dat ik klaar was voor een operatie. De operatie was mijn grote finale. Inmiddels wist ik via een echo dat ik een cyste had in mijn buik, aan mijn eierstok. Na 1 1/2 jaar was het gestopt met groeien en pas in de laatste fase, het laatste halfjaar begon het heel geleidelijk aan te slenken. In februari 2016 had ik een echo laten maken. De cyste had toen een doorsnee van 26 cm. Door energetische behandelingen slonk de cyste naar een doorsnee van 24 cm. Natuurlijk had ik daar mee door kunnen gaan, maar dat was niet nodig. Ik wist waar het proces voor stond: de herstelfase van een verliesconflict. Had ik dat gehad? Dat mag overduidelijk zijn. En het was klaar. In november ben ik geopereerd. Er bleken twee cystes te zitten. De rechter cyste had een vochtinhoud van 6 liter. Ook de linker cyste had al een doorsnee van 8 cm. Ook al geen kleintje.

De operatie is precies zo verlopen als ik wenste. Eerst was daar het contact met de huisarts, al in het begin van 2016. Ze wilde destijds al dat ik zo snel mogelijk geopereerd werd. Ik legde haar uit dat ik daar nog niet klaar voor was. Wat ook werkelijk het geval was. Ik voelde dat mijn proces nog niet helemaal was afgerond en dat ik dat eerst diende te doen, voorafgaande aan een operatie.
Ze zei: zal ik je over een paar maanden bellen? Ik zei nee: dat is te vroeg. Ik heb nog een half jaar nodig. Ze zei: zal ik je over een half jaar bellen? Ik zei nee, ik bel zelf. En dat heb ik gedaan. Ik wist in de zomer van 2016 dat ik klaar was en heb toen een voorwaardenlijst opgesteld voor zowel huisarts alsook voor de desbetreffende behandelaar, in dit geval de gynaecologe. In het gesprek met de huisarts heb ik heel krachtig duidelijk gemaakt (met rechte rug zitten, voeten naast elkaar op de vloer, diepe buikademhaling en vol eigen overtuiging) dat ik een lijst met voorwaardes had: geen puncties, geen pathologisch weefsel onderzoek, geen diagnose, geen prognose en geen nabehandeling. Dat vond de huisarts bijzonder en toch wilde ze met mij meegaan. Ik heb haar gevraagd een gynaecologe voor mij te zoeken die bereid was om met mijn voorwaarden te werken.
Nog diezelfde dag had ik een naam en telefoonnummer van de gynaecologe. Ik heb met haar een afspraak gemaakt en ik ben samen met mijn man naar de afspraak gegaan. Ik heb mijn telefoon in de opnamestand gezet en voor haar op haar bureau gelegd en zo zijn we het gesprek begonnen. Opnieuw aangegeven dat ik voorwaardes had (geen wensen). Aan het eind, nadat ze alleen maar had geluisterd, vroeg ze: kan ik verder nog iets voor u betekenen? Ik zei: ja, graag een operatie aan het eind van het jaar, als zelfstandige heb ik dan de meeste tijd om te herstellen. Dat was volgens haar ook geen probleem.

Als voorbereiding op de opname heb ik ook de opnameverpleegkundige instructies gegeven dat zij de afdeling op de hoogte bracht van mijn lijst, zodat daar niet een niet-nadenkende verpleegkundige iets tegen mij zou zeggen wat ik niet wilde weten. Dat was geen probleem.

En zo ben ik aan het eind van november geopereerd. Het was een ongecompliceerde en moeiteloze operatie. Alle signalen wezen op voorhand op een succesvolle operatie, waardoor ik in volle vertrouwen mij kon overgeven aan de vakkundigheid van de gynaecologe, wetende dat zij mij respecteerde. Ze heeft zich keurig gehouden aan de gemaakte afspraken.
Op de controleafspraak was ze zeer verbaasd hoe goed ik eruit zag in zo'n korte tijd.

Borstkanker

Was dit de eerste keer voor mij? Nee. In 2000 en in 2006 werd ook geconfronteerd met borstkanker. Ook toen heb ik heel bewust de keuze gemaakt om mij niet te laten behandelen in het ziekenhuis, maar om naar mijn collega's te gaan. Niet 1 of 2, minstens naar 5 verschillende collega's met verschillende disciplines. Ook waren er maar enkelen in mijn omgeving die van mijn situatie wisten. Ik voelde niet de behoefte om mij steeds te verdedigen of te verantwoorden. Ik wist dat ik alle energie nodig had om mijzelf te doen herstellen. En dat heb ik gedaan door naar binnen te gaan en om mijn eigen shit in de ogen te zien, te omhelzen en te erkennen. En vooral zoveel van mijzelf houden dat ik mijn leven veranderde op een wijze die mij diende.

Ja, we kunnen leven in vertrouwen. Durven we dat ook?
T.