Baarmoederhalskanker en vulva kanker

Inleiding

Ik ben bezig met de cursus “Leven in vertrouwen”, gegeven door Mies Kloos. Een van de cursisten vroeg in de laatste zoom-meeting of er iemand in de groep is die haar/zijn eigen ervaringen met natuurwetten wilde delen via WhatsApp of op een ander manier.

Natuurlijk wil ik graag mijn ervaring delen. Ik heb deze altijd graag willen delen. Ik heb dat zelfs in 2010 mogen doen door middel van de uitgave van mijn boek(je) “Vertrouwen – Faith” met teksten en met de schilderijen die ik heb mogen maken tijdens mijn proces van kanker waarin ik geen angst kende maar vertrouwen had in dit proces. Alleen mijn ervaring tot nu toe is dat eigenlijk niemand geïnteresseerd is of dat men misschien ook niet begrijpt dat je op een andere manier met kanker kunt omgaan en het een genezingsproces is.

Ik heb zelfs 3 vriendinnen die mijn proces van dichtbij hebben meegemaakt en er voor henzelf toch niet hun eigen heling konden uithalen.
Een vriendin had de diagnose baarmoederkanker gekregen. Haar proces is verlopen zoals dat omschreven is in een boek "Kiezen voor vrije keuze"  – Wim Roskam. Wij hadden als vriendinnen even geen contact meer omdat zij op een of andere manier geen vertrouwen meer in mij had. En zonder wederzijds vertrouwen kan vriendschap niet bestaan. Ik heb haar ziekteproces niet van dichtbij meegemaakt of toch wel want in deze periode kwam het boek van Wim Roskam op mijn pad. Heel bijzonder. Hij beschrijft daarin het proces van kanker van zijn eigen vriendin. Ik heb na de dood van mijn vriendin begrepen dat zij eenzelfde proces had doorlopen. Op de dag dat ik het boek uit had en ik een voor mij vreemd schilderij klaar had kreeg ik het overlijdensbericht van mijn vriendin in de brievenbus. Na telefonisch contact met haar vriend begreep ik waarom ik dat boek en waarom ik dat schilderij gemaakt had. Voor mij was dit hele gebeuren heel erg bijzonder omdat ik zonder me hiervan bewust te zijn toch ook haar proces van kanker van dichtbij had mogen meemaken.

Een andere vriendin had de diagnose Ziekte van Kahler gekregen. Zij was altijd in de weer om de pijn te verzachten maar eigenlijk ook altijd bezig op iedere mogelijke alternatieve manier te “vechten” tegen haar kanker. Vlak voordat ze dood ging vroeg ze aan mij hoe ik dat toch gedaan had omgaan met kanker waardoor ik kon helen. Ik moest haar toen het antwoord schuldig blijven. Na haar dood begreep ik dat ze eigenlijk constant aan het vechten was geweest, vechten tegen en dat was iets wat ik helemaal niet gedaan had. Ik had niet gevochten, ik was niet angstig geweest, ik had er met liefde naar leren kijken.

En redelijk recent kreeg een vriendin diagnose longkanker, ze had nog een paar maanden te leven werd haar verteld. Na de diagnose heeft ze meteen kenbaar gemaakt dat ze euthanasie wilde en dit meteen laten vastleggen. Ze had nog voor ogen hoe haar schoonmoeder naar adem happend aan longkanker gestorven was en zo wilde ze niet aan haar einde komen. De eerste keer dat ik bij haar was na haar diagnose zei ze “Nee Tineke, ik wil het niet horen, ik wil het niet weten”. Uit respect voor haar verzoek heb ik haar alleen maar het boek “Radicale Remissie” van dr. A. Kelly gegeven. Volgens mij heeft ze er niet zo veel mee gedaan. En dat was ook goed, het was haar keuze. Samen met een andere vriend hebben we haar iedere week kunnen bezoeken omdat ze dat heel fijn vond. Ik heb van dichtbij mogen zien hoe moe ze op het laatst was. Vlak voor haar dood hebben we nog een fijne schildermiddag gehad. 

Helaas was ik toen nog niet bekend met al de wijze lessen van “Leven in vertrouwen”. En misschien was dat ook niet de bedoeling, want dat wilde ze niet weten c.q. horen. Misschien was voor haar het omdenken teveel geweest.
En wat is wijsheid in dit alles. Het is een keuze.

Mijn verhaal

Het was 2005 en iets vertelde mij dat ik mijn hart moest gaan volgen en weer voor mijzelf moest gaan kiezen. Voor mijzelf kiezen zoals ik dat in 2003 al gedaan had toen ik mijn ontslag bij mijn werkgever had genomen. 2003 was het jaar waarin ik heel bewust voor de eerste keer voor mijzelf gekozen heb.
Dit alles lijkt al weer een heel mensenleven lang geleden te zijn.

2006, het jaar waarin er voor een tweede keer bij mij kanker werd geconstateerd. De eerste keer was het baarmoederhalskanker en nu werd vulva kanker geconstateerd.

Bij de eerste constatering – baarmoederhalskanker – volgde een lange periode van angst. De constatering van dat moment alleen al was mensonwaardig. Vier gynaecologen die over mijn intieme gebied gebogen stonden en zeiden “Oh dat en daar en daar en daar dat ziet er echt helemaal niet goed uit”. Ze spraken over het intiemste gedeelte van mijn lichaam alsof ikzelf er niet bij was. Het voelde gewoon alsof ik geen mens maar een ding zonder gevoel was geworden.
Baarmoederhalskanker. Een operatie en daarna een lange periode van jaren iedere keer weer wachten op het resultaat van het uitstrijkje dat weer gedaan was. Was het uitstrijkje goed of …….
Totdat ik – na een laatste ruzie met de betreffende gynaecoloog omdat hij niet blij was met mijn alternatieve keuzes – er genoeg van had om iedere keer maar weer in deze angst gedwongen te worden.

En toen was het ineens 2005 en wist ik al dat er iets met mijn lichaam was. Mijn lichaam huilde, tenminste zo voelde dat. Ik werd als het ware gedwongen of meer gestuurd om weer mijn eigen weg met veel gevoel te gaan volgen. Ik wist toen al – voordat dit in het ziekenhuis geconstateerd werd – dat wat er was door de reguliere gezondheidszorg als kanker betiteld zou worden.
Als je goed naar je hart luistert dan wordt er vanuit de kosmos veel voor je geregeld. Zo kwam er iemand op mijn pad die voor even mijn coach op spiritueel gebied in mijn proces van kanker mocht zijn. Er moest schijnbaar nog zoveel opgelost voordat ik verder kon. Ik moest vooral sterk worden. Sterk om tegen de gevestigde orde van de zogenaamde moderne geneeskunde in te gaan.
Mijn rugzakje was nog steeds goed gevuld met van alles wat het leven te bieden heeft. Het waren de mooie en de minder mooie ervaringen van het leven die nog overgebleven waren. En deze minder mooie ervaringen mocht ik opnieuw bewust en onbewust gaan ervaren zodat ze hun bestaansrecht konden verliezen.
Ik heb toen geleerd om mijn angst voor kanker en de dood te omarmen en geleerd om deze angst en het kankergezwel lief te hebben. Daardoor kon ik de operatie die ik dacht nodig te hebben op mijn voorwaarden en zonder angst ondergaan zodat de angst voor kanker én de angst voor een operatie geen bestaansrecht meer hadden. Ik heb deze operatie heel bewust – zonder narcose wel met een ruggenprik – mee mogen maken. Het was in de zomer-vakantie-periode. De uitslaapkamer was dezelfde kamer als de kamer waarin je lag te wachten op de operatie. Een baby lag te krijsen en anderen lagen ook op een onrustige manier bij te komen van hun operatie. Helemaal niet fijn. Toen voelde ik even spijt opkomen dat ik niet voor algehele narcose gekozen had. De angst sloeg even toe en toen werd ik weer – zoals ik voorheen was – heel erg rustig.

Ik heb alles zonder angst en vol vertrouwen in mijzelf en mijn lichaam mogen doen ondanks de “waarschuwingen” van de artsen. Zij vertelden mij iedere keer weer dat het mijn dood tot gevolg zou hebben als ik niet deed wat zij wilden dat ik met mijn lichaam door hen zou laten doen.

Je moest sterk en vol vertrouwen in jezelf en je lichaam zijn om tegen de bestaande procedures in te gaan. Je werd min of meer gedwongen dat te doen wat in mijn geval voor vulva kanker te doen gebruikelijk is: alles laten verwijderen tot aan de anus, om als klap op de vuurpijl het hele gebied van de schaamlippen – die er dan niet meer zouden zijn – tot aan de anus te laten bestralen.
Kun je je dat voorstellen? Eerst alles – ingekapseld gezwel en alle gezonde huid daar om heen – weg te laten halen om het daarna te laten bestralen oftewel de gehavende huid weg te laten branden?
Ik heb later van horen zeggen dat door deze bestralingen het gehele intieme gebied of wat er nog van over was gebleven een grote stinkende etterende massa zou zijn geworden. Daarom alleen al was ik blij en dankbaar dat ik daarvoor bedankt had.

En het kankergezwel met een doorsnede van een centimeter of drie/vier was mooi ingekapseld. Daarom had ik de voorwaarde gesteld dat er alleen geopereerd mocht worden als alleen dat mooi ingekapselde gezwel weggehaald zou worden. Gelukkig werd – wel onder luid protest – aan mijn voorwaarden voldaan.

Het hele proces ging zeker niet zonder de nodige strubbelingen met betrekking tot de reguliere geneeskunde gepaard.
Na een tweede afspraak voor controle in het ziekenhuis na de operatie heb ik de betreffende gynaecoloog bedankt voor zijn goede zorgen en gezegd dat ik het niet meer nodig vond nog eens terug te komen. De betreffende man vroeg aan mij “Hoe weet ik dan dat het goed met je gaat?” Mijn antwoord daarop was dat als hij niets meer van mij zou horen, hij dan zou weten dat het goed met mij ging.

Mijn helingsproces heb ik gebruikt om van iets negatiefs – in de volksmond is kanker iets heel negatiefs – iets positiefs te maken. Ik werd mij bewust van het feit dat ik verder wilde met mijn leven.
Het was een heftig proces maar ik had het voor geen goud willen missen.

Het vreemde is – voor mij tenminste – dat noch de gynaecoloog noch de huisarts ooit enige moeite hebben gedaan om te vragen hoe het met mij ging. Ik persoonlijk zou nieuwsgierig zijn geweest naar een patiënt die een keuze maakte waarvan zij zeiden dat het mijn dood zou worden. Zij niet, raar maar waar, ik heb nooit meer iets van hen vernomen.

In 2009 kwam ik Mies Kloos tegen. Zij vertelde over dr. Ryke Geert Hamer en de 5 biologische wetten. Voor mijn gevoel had ik mijzelf en mijn lichaam op eenzelfde manier geheeld zonder iets van deze biologische wetten te weten. (Mies: klopt helemaal!)
En nu is het maart 2022 en ik voel dankbaarheid en nog steeds hoe wonderbaarlijk en prachtig het leven is als je besluit om je gevoel te volgen. Om niet je hoofd maar je hart te volgen en de dingen te doen die je aangereikt krijgt.

Na 2 jaar lange corona-jaren vond ik het voor mijzelf belangrijk om de essentie van het leven en het vertrouwen in mijzelf nog verder te verdiepen.
Daarom mijn besluit om me op te geven voor de cursus “Leven in vertrouwen”. Een cursus gebaseerd op de bevindingen van dr. Ryke Geert Hamer met betrekking tot de 5 biologische wetten welke door Mies zijn aangevuld. Een prachtige cursus waarin ik voor mijzelf – het omdenken van reguliere geneeskunde naar vertrouwen in je lichaam – de basis van alles wat is nog verder wil verdiepen. Het was toen dat mijn lichaam huilde en ik daarom het mooi ingekapselde kankergezwel operatief heb laten verwijderen.

Ik ben nu aan het leren dat volgens de 5 biologische wetten een ingekapseld gezwel een oud iets is waarvoor je sowieso helemaal niets hoeft te ondernemen. Het heeft zichzelf al ingekapseld.
Ieder lichaam is zo prachtig gemaakt als je het tenminste toe durft te laten en er met liefde naar kunt kijken dat het zichzelf kan helen. Voor mij heeft het – zonder dat ik dat besef toen had – zijn prachtige werk gedaan.

Ik ben mij – tijdens het schrijven van bovenstaande tekst – ervan bewust geworden dat kanker aan en in de meest intieme delen van een vrouw bij mij een soort van schaamtegevoel naar boven bracht. Een soort van schaamtegevoel welke door mijn opvoeding en de zogenaamde voorlichtingsboekjes die ik te lezen kreeg voordat ik de baarmoederhalskanker operatie onderging, opgewekt werd. Een soort van schaamte-gevoel dat je iets verkeerd zou hebben gedaan waardoor je kanker gekregen hebt.
Ook weer iets ouds – dat schaamtegevoel – wat onbewust was opgeslagen en ik weer vol liefde mocht laten gaan.

Velen van ons mensen zijn in hun opvoeding zo geconditioneerd in het aannemen van vreemde denkwijzen met betrekking tot onszelf en ons lichaam. Het voelen van schaamte voor en met het eigen lichaam is er een van.
Luister naar je lichaam, luister naar je hart en voel wat het jou te vertellen heeft.

Liefdevolle groet,

Tineke, kunstenaar.

P.S. Indien iemand belangstelling heeft voor het boek(je) “Vertrouwen – Faith”. Ondanks dat ik niet meer samenwerk met Uitgeverij Elikser zag ik dat het daar nog steeds te bestellen is.
En natuurlijk heb ik zelf ook nog een paar boekjes op voorraad.