Leven in Vertrouwen

Levensbewustzijn


Seksueel misbruik


HEEL door LEEF, “zwarte gat sessie”

Waar wil ik dan iets mee...

Introductie:

Ik ben seksueel misbruikt in mijn jeugd vanaf heel jong daar zit een overlevingsinstinct. Vanaf mijn 30e, toen ik ging scheiden, kwam die beerput open, omdat toen de geestelijke onderdrukking van mijn ex-man verdween.
Waardoor ik vrij kon gaan graven waarom ik niet wist wat er allemaal in mijn jeugd gebeurd was, want dat had ik verdrongen.
Ik ben eerst boekhouder geweest in mijn leven, heel praktisch met cijfers, daarna ben ik masseur geworden en ben ik gaan leren voelen. Toen kwam het mediumschap, dat wilde ook geleefd worden en toen kwamen ook al die herinneringen van vroeger terug.
Die heb ik een plekje gegeven, maar uiteindelijk kan ik niet ontspannen, en dat raakt mij, ik huil, ik wil ontspannen, ik wil ook heel graag altijd werken.
Ik heb vriendinnen om mij heen die geven het super goede voorbeeld: hoe je in de puinhoop gewoon een sudoku kunnen make. Dat kan ik dus allemaal niet.
Ik heb in Coronatijd geleerd sudoku te maken om te leren mijn geest te trainen.
Sudoku en puzzels, ik kan niet ontspannen.
Ik ga naar de masseur, ik ga in mijn hele leven vaker naar de masseur. Als je zelf masseur bent, wil je dat ook graag ontvangen. En alles is keihard! Ik sport ook niet, dat zou ook mogen, dat is liefde voor mijzelf. Het is allemaal een beetje ingewikkeld.
Ik ben vier maanden geleden uit mijn relatie gestapt. Ik kan er nog geen eindconclusie aan geven, maar ik geloof wel dat ik mijzelf in deze relatie te veel heb weggeven, voor de goede vrede. Ik kan geen nee zeggen, dat is mij niet geleerd in mijn jeugd.


HEEL door LEEF-sessie, deel 1

Het was een training waar anderen deze manier van vragen ook konden oefenen. Simpele, kleine dingetjes was de bedoeling. Desiree zou het oppakken, maar ik (Mies) heb het al snel overgenomen.
Mies:       Dat is niet zomaar een klein voorbeeldje.
Desiree:   Wat mij opvalt is dat je zegt: Ik moet altijd werken, waarom doe je dat?
Nicole:     Dat deed mijn moeder en mijn oma ook.
Desiree:   Je gaat meteen naar je hoofd.
Mies:       Het eerste wat er bij mij opkwam, stel nou dat je ontspant,
                wat gebeurt er dan als je ontspant? Ik denk dat dit een hele heftige is...
Nicole:    Ik kan ook niet goed gronden. (Ze doet haar sokken uit)
Desiree:   Hoe komt het dat je niet kan ontspannen, wat gebeurt er met je als je helemaal gaat
                ontspannen? Stel je voor dat je helemaal gaat ontspannen.
Nicole:    Dan kom ik bij de pijn.
Mies:       Waar zit de pijn?
Nicole:     Verstopt. Afgeschermd zou ik willen zeggen…
Mies:        Je hebt het verhaal heel goed in je hoofd zitten, maar stel voor dat je gaat ontspannen.
                 Wordt eens helemaal slap nu, je kijkt weer omhoog. Ga eens voelen…,
                 waar zit dat in je lijf.
Nicole:      Dan besta ik niet meer.
Mies:        Waar zit dat in je lijf? Hoe voelt dat?
Nicole:      Zwart gat, zoiets.
Mies:        Heb je nog een lichaam? Hoe groot is dat?
Nicole:     Ingewikkelde vragen, zwart gat, bekkenbodem, probleem.
Mies:       Ga eens helemaal in dat zwarte gat zitten
Nicole:     Dat vind ik eng, want dan kom ik in al die films terecht van dat beleven.
Mies:       Juist, mag ik je vastpakken? Je bent veilig, ga er maar inzitten, ga naar die films,
                 dat zwarte gat, en ontspan, je bent hier in de kamer van Annie.
Nicole:     Huilt, ik durf het eigenlijk niet, ik heb het al die jaren niet gedurfd,
Mies:        Klein stukje, ga eens over de rand kijken van dat zwarte gat, je bent groot nu,
                 jij hebt daar geen toestemming meer voor nodig. Je bent groot, jij hebt geen pijn.
Nicole:     Hele snelle caleidoscoop van allemaal met beelden en beelden en het lijkt op het
                 oog van een orkaan, waar ik in kan verzuipen.
Mies:        Blijf een beetje aan die rand staan, ontspan, kijk ernaar en ontspan, je bent uit die
                 orkaan gestapt, ontspan, blijf ernaar kijken.
Nicole:     Ik wil er steeds affloepen, dan sta ik op een heel groot flatgebouw.
Mies:        Dat de zweefconstellatie. Wil je eraf springen, want?
Nicolle:    Lijkt erop, dan is het voorbij, de verbinding met dat stuk.
Mies:        Kan je weer terug naar die caleidoscoop? Kijk eens naar al die beelden, en weet
                 dat je ondanks dat, niet van het flatgebouw wilt afspringen.
                 Weet dat het voorbij is, je bent volwassen, je bent geen kind meer.
Nicole:     Ik voel heel erg een soort van weerstand in mijn bekkenbodem.
Mies:        Ga erheen, ga naar je bekkenbodem, ga die weerstand zoeken.
Nicole:     Die lijkt wel dood.
Mies:        Kijk, ga maar kijken.
Nicole:     Het is wel van mij.
Mies:        Zeg tegen je bekkenbodem dat het nooit meer zal gebeuren.
                 Dat jij dat niet meer toe zal staan, ontspan.
Nicole:     Ik vind het wel lief, om dat te zeggen.
Mies:        Hoe reageert je bekkenbodem daarop? Wantrouwen…
Nicole:     Wat moest ik zeggen?
Mies:        Dat het je nooit meer zal overkomen, je bent nu volwassen, je bent geen
                 weerloos kind meer.
Nicole:     Dat het me nooit meer zal overkomen, ik ben veilig.
Mies:        Verandert er iets? Ontspan…
Nicole:     Het voelt zwaarder. Alsof ik in dat zwarte gat zat.
Mies:        Dat lijkt op je bekkenbodem... Het is oké, je bent veilig, je bekkenbodem is veilig,
                 het zwarte gat is veilig.
Nicole:     Dus ik hoef niet de herinneringen in?
Mies:        Nee je hoeft alleen maar te voelen, te doorvoelen wat het met jou gedaan heeft en
                 dat dit nooit meer zal gebeuren. Je bent nu volwassen en jij bepaalt wat er
                 met je bekkenbodem gebeurt.
                 Je bent hier bij ons allemaal, je bent veilig, zak er nog maar een keer in.
Nicole:     Eigenlijk wil ik heel hard schreeuwen...
Mies:        Doe dat maar!
Nicole:      Nee dat mag niet, want dat is niet goed voor jullie oren.
Gelach....
Nicole:     Gromt en grauwt vanuit haar keel.
Mies:        Schreeuw ze allemaal weg, wegwezen jullie.
Nicole:      Ik wil het wel maar het mocht niet, ik moest altijd maar luisteren.
Mies:        Want… wat gebeurde er met je als je niet luisterde?
Nicole:      Huilt. Dat wil ik niet zeggen…
Mies:         Voel het maar, wat gebeurde er met je… , voel het maar, goed zo.
Nicole:      Huilt…
Mies:         Voel het maar, je bent veilig nu, voelt maar wat er toen met je gebeurde als
                  jij niet luisterde…
Nicole:      Huilt en zucht.
Mies:         Ontspan, je hoeft niet meer te luisteren, je mag je eigen beslissingen nemen.
                  Ontspan... Wat gebeurt er nu met je? Als je niet luistert?
Nicole:      Weet ik niet, ik ben aan het ervaren wat er gebeurt, dat ik een soort van slap wordt.
Mies:         Wordt maar slap, hoe gaat dat nu?
Nicole:      Een soort van slap en ook dat ik er nog verder inzak. Zucht.
                  Wat een ellende, komen er allemaal herinneringen terug.
Mies:         Allemaal oud zeer, het gebeurt je nooit meer…
Nicole:      NEE! Nee!
Mies:        Goed zo, laat je lichaam weten dat het nooit meer gebeurt.
Nicole:      Het gebeurt nooit meer!
Mies:         Alle pijn die er geweest is, mag er ook zijn, want het is veilig.
Nicole:      Ik ben er bang voor, Ik durf het niet, het verscheurt me.
Mies:        Wat voel je? Waar zit die angst dat het jou verscheurt? Ga er maar naartoe,
                 waar zit die angst?
Nicole:      In mijn hoofd, maar het is niet waar.
Mies:        Ontspan, hoe zit het met het verscheuren? Als ik eraan ga, verscheurt het mij, zei je.
                 Hoe zit het daarmee, verscheurt het je nog?
Nicole:     Ik sta aan de rand van die verscheuring, het laatste stukje.
Mies:        Je bent veilig, je bent hier. Ga er maar in, laat je maar verscheuren.
Nicole:      Maar dat gebeurt niet.
Mies:        Wat gebeurt niet? Ga je er niet in?
Nicole:      Ik voel een soort van dat ik een stukje gevoel terugkrijg. Het is niet een verscheuring,
                  maar een soort van compleet.
Mies:         Een stukje wat is afgenomen door al dat misbruik.
Nicole:      Alsof het thuiskomt, ja! Huilt.
Mies:        Wordt maar weer heel.
Nicole:      Schokt. Zucht. Ademt diep.
Mies:         Ontspan, blijf er even rustig inzitten en beleef die heelheid.
Nicole:      Het zal nooit meer gebeuren!
Mies:         Jij bepaalt wat er met jouw lichaam gebeurt, je hoeft niet meer te luisteren.
Nicole:      NEE!
Mies:        Je doet alleen wat jij wilt.
Nicole:      Niemand bepaalt voor mij, ik doe wat ik wil!
Mies en Nicole: Mijn lichaam is veilig, ik ben veilig, ik ben veilig, ik ben veilig, ik ben veilig,
                  ik ben veilig?
Nicole:      Is dat zo?
Mies:         Ja dat is zo!
Nicole:      Ik ben veilig, ik bepaal, ik bepaal, en daarom ben ik veilig, in het hier en nu,
                  ik ben veilig, ik ben veilig, ik ben veilig.
Mies:         Ondanks dat twijfelachtige stemmetje...
Nicole:      Dat is wel wat stiller nu. Ik ben veilig.
Mies:         Dit kan me nooit meer overkomen, dit gaat mij ook nooit meer overkomen,
                  dit hoort bij het verleden, dit is oud zeer, het gaat niet meer gebeuren.
Nicole:      NEE! Ik ben veilig.
Mies:         Diep inademen en laat alle onveiligheid eruit, blaast uit!
Nicole:      Ik ben wel slap, als een vaatdoek, ik ga lekker op de bank liggen. 
                  Dank jullie wel dat jullie er voor mij zijn, huilt! Ja dat heb ik wel gewenst, snikt! Fijn!
Mies:         En nou even ontspannen jij, dit was een heftige ,dat was niet de bedoeling als een oefening.

21 minuten, hartelijke dank van Nicole!

HEEL door LEEF-sessie, deel 2

Na de eerste sessie van vrijdag krijg ik de mogelijkheid om nogmaals terug te gaan naar de sessie.
Mies:       Ga nog eens terug naar de situatie, misbruik, onveiligheid.
Nicole:    Ik kijk vanaf een afstand naar deze situatie, hoe ik hier zit.
                Misschien goed om te weten, ik heb de hele week al rugpijn, onder in mijn rug,
                waarvan ik zelf denk dat het komt door het sjouwen van zakken kattengrit van
                20 kilo in en uit de auto.
Gelach!
Mies:       Is het nu een moment om even terug te gaan naar de sessie van gisteren?
Nicole:    Het is heel dubbel, aan de ene kant zeg ik nee, ik moet ook straks naar huis,
                ik moet autorijden. En ja omdat het anders een gemiste kans is.
Mies:       Ja
Nicole:    De rand van het zwarte gat is het sterkste!
Mies:       Hoe is het nu om daar naartoe te gaan.
Nicole:    Ik zou willen zeggen dat ik op dat gebouw sta en ook kijk naar dat zwarte gat,
                alsof ik allebei tegelijk kan doen.
Mies:       Wat voel je als je op de rand staat van het zwarte gat?
Nicole:     Als ik nu durf te glijden, is dat hetzelfde als ik nu durf te springen.
Mies:       En als je gaat glijden, waar ga je dan naartoe?
Nicole:    In die trechter van het zwarte gat, een soort van oog van die orkaan, met al die beelden.
Mies:       Kijk eens via de glijbaan naar die trechter naar die beelden van die orkaan,
                en realiseer je dat het allemaal oud zeer is wat niet meer voorkomt.
                Wat voel je als je naar die beelden kijkt?
Nicole:    Die beelden gaan heel snel en ik kan ze niet pakken en in mijn achterhoofd wordt gezegd:
                aan het einde van die beelden is het paradijs.
Mies:        Zou je op de trechter, de glijbaan durven stappen en die orkaan in durven glijden?
Nicole:     Ja!
Mies:       Doe het maar.
Mies:       Je bent hier, je bent veilig, het is een draaikolk van oud zeer, oude gebeurtenissen, die nooit
                meer voorkomen. Ga je op de glijbaan zitten, laat los.
Nicole:    Het is alsof het een feest is, twee armen omhoog in de lucht, echt heel vaag.
Mies:       En om in die trechter te komen, het zwarte gat?
Nicole:    Het gaat zo snel dat ik het niet kan bevatten, het duurt wel heel lang, nog steeds, nog steeds,
                een heel lange glijbaan als een draaitrap naar beneden.
Mies:       Zit je al in het zwarte gat?
Nicole:    Dat zit om mij heen met al die beelden
Mies:       Je zit er nog steeds in…
Nicole:    Het is alsof ik niet vooruit kom, alsof ik ergens hang
Mies:       En het kleine meisje, kleine Nicole, hoe voelt zij zich?
Nicole:    Hulpeloos, er is geen hulp
Mies:       Kan je nu naar haar uitreiken? Reik haar de hand en stel je voor wie jij bent,
                dat jij de Nicole van de toekomst bent, dat je gezond bent en gelukkig.
Nicole:    Dat werkt wel zo, kom maar op schoot
Mies:       Vertel haar maar hoe jij je nu voelt en wat er dus in haar toekomst ligt
Nicole:    Ik ben blij
Mies:       En dat je er altijd voor haar zult zijn.
Nicole:    En ik ben er altijd voor je, ze hangt een beetje tegen mij aan en heel vriendelijk en lief,
                en we glijden verder naar beneden, ze gaat met mij mee, ze zit hier op schoot
Mies:       En die beelden die jullie zien, kijken jullie daar samen naar?
Nicole:    Zij kijkt naar mij en niet naar die beelden. Ik bescherm haar nu.
Mies:       Haal haar weg uit die situatie
Nicole:    Ik vind het ook eng, alsof ik het kan remmen en kan vertragen.
Mies:       Je hebt het gezien, daar beneden is het paradijs. Neem die kleine Nicole mee
                naar het paradijs. Adem ernaartoe.
Nicole:    Heel bizar, ik ga door een oude herinnering die er altijd al is geweest.
Mies:       Met Nicole op je schoot?
Nicole:    Ja met Nicole op schoot.
Mies:       Zie je de onderkant al? Wat is dat? Het paradijs…
Nicole:    Ik ga zo maar ik zou zo moeten gaan.
Mies:       Je gaat nog door die herinneringen, die kleine Nicole neem je mee.   
                Jullie kunnen samen daar weg gaan. Het is voltooid verleden tijd. 
                Kijk naar alles wat geweest is, je neemt kleine Nicole mee naar jouw paradijs
Nicole:    Dit hebben we volbracht, het voelt alsof ik met een schokje neerkwam om te landen.
                Ik zie licht en vrolijkheid en kleur en glijbaan en regenboogkleuren.
                De andere kleine meisjes. Het is een verrassing, het valt me alles mee, het is een
                heel oude omgeving waar ik in terugkijk, het is heel fijn!
                Het is een soort van puzzelstukjes die op elkaar vallen.
Mies:       Waar is de kleine Nicole?
Nicole:    Die speelt, ik was alleen maar de begeleider.
Mies:       Kun je haar nu daar laten, wil je daar nog even blijven?
Nicole:    Het is goed zo, ik heb haar thuisgebracht, ik voel golven in mijn rug.
Mies:       Ja, de rug van het kattengrit? 
                Misschien wil je nog even naar de kleine Nicole, een knuffel geven.
                Dat je haar op kunt zoeken en er altijd voor haar bent.
Nicole:    Ik ben er altijd voor haar. Ja het is goed! Zo simpel was het, na gisteren.
Mies:       Gisteren was de voorbereiding, toen heb je al aan de rand van het gat gezeten.
Nicole:    Ik ben teruggekeerd naar het begin, de cirkel is rond. 
                Ik zag er heel erg tegenop om hier te gaan zitten.

16:01 minuten.

Verslag van terugkeer in Haarlem

Op zaterdag 10 juli in de avond ben ik goed thuisgekomen in Haarlem, daarna ben ik een uurtje gaan dansen en heb nog wat gefietst. Het dansen voelde als een rek en strekoefening en een bevrijding.
De volgende ochtend zondag 11 juli, kon ik bijna niet meer uit bed en niet zitten en bukken.  Wel kon ik staan, lopen en liggen. Ik ging achteruit de trap af naar beneden om naar het toilet te gaan en moest staand eten en koffiedrinken.
Het was het begin van mijn 1e vakantieweek en ik heb mij ziek gemeld, ik had een volledig lege agenda dus er was “gewoon” ruimte om dit proces te laten zijn!
Dat heeft 6 dagen geduurd, in die dagen heb ik veel pijnstilling genomen in de vorm van cannabis druppels, tot wel 7 doses per dag op woensdag en donderdag. Ik verdroeg geen radio of televisie en heb slechte wifi in de slaapkamer, glimlach. Volledig in de rust gelegen. Ik ben zelf geschoold tot masseur en triggerpoint coach en weet gelukkig veel van spieren en het menselijk lichaam en hoe het werkt. Alle oude herinneringen zaten “dus” opgeslagen in de spiergroepen in mijn bekkenbodem gebied.
En dan met name de linkerkant. Per uur voelde ik verschillende spieren “praten” en de vraag om constant te blijven ademen zoals je (Mies) dat tijdens de sessies ook had uitgelegd.
Het was heel fijn dat je (Mies) in deze dagen ook voor mij bereikbaar was voor advies en geruststelling!
In die ademhaling voelde ik dan de zuurstof naar de betreffende spieren stromen en de ontspanning in de spieren terugkomen, daarbij werden de naastgelegen zenuwbanen aangeraakt en voelde ik vaak de angst: oh het zal toch geen hernia worden. Maar mijn bekkenbodem fysiotherapeute legde mij dat zeer duidelijk uit door de telefoon.
Dag na dag werd mijn bekkenbodem steeds meer levendig en kwam er meer begrip voor dit proces in mij, waar ik in het voortraject al maanden mee gestart was. Door het beëindigen van mijn relatie na elf jaar, had ik de ruimte gemaakt om aan mijn eigen basis/bekkenbodem te gaan werken.

Het is nu exact een maand later

Ik denk nog steeds regelmatig terug aan dit pad wat ik samen met jou en jullie heb gelopen. Een groot cadeau!
Mijn rug is sterk en mijn bekkenbodem is steeds meer geïntegreerd in mijn lijf. Ik zie soms, als ik er even voor ga zitten, kleuren door mijn geestesoog stromen die met mijn bekkenbodem verbinden en de energie toenemen.

Hartelijk dank voor deze prachtige tweedaagse HEEL door LEEF workshop.

Nicole 


Aanvulling 3 april 2022 

Nicole:
Vandaag de tijd genomen om terug in de  tijd te reizen naar de Heel door Leef sessie bij Annie. Dat was een hele grote reis voor mij. Waarvoor nogmaals dank. De begeleiding heb ik als zeer borgend en beddend ervaren en zeker nu ik het terug lees, is dit het begin geworden van wie ik nu ben geworden. Mijn eigen ik steeds meer in de arm nemend en beslissingen kunnen nemen die voor MIJ van belang zijn en niet voor anderen dienstbaar aan de slag gaan. 

Lieve groet en hartelijk dank van Nicole.